مطالعه شناخت و برنامه ریزی سامانه لاشارکاهی سرباز

نقش عشایر در تأمین و تولید بخش زیادی از پروتئین مورد نیاز جامعه (اعم از گوشت و شیر و فراورده¬های آن) از یکسو و بهره برداری از مراتع ییلاقی و قشلاقی کشور از سوی دیگر، بسیار موثر و چشم گیر می¬باشد. اینک نظر به اینکه ساماندهی اسکان عشایر، فرآیندی است که می بایست مبتنی بر یافته های حاصل از مطالعات اسنادی و میدانی گسترده و فراگیر با شناخت کامل کارکردهای انسانی و محیطی محدوده های عشایری صورت پذیرد؛ در این پژوهش نیز سامانه عشایری لاشارکاهی از توابع شهرستان سرباز با چنین نگاهی مطالعه و برنامه-ریزی شده است. یافته های این تحقیق بیانگر آنست که بروز خشکسالی های مستمر طی 12 سال گذشته در این استان، بیشترین صدمات را به جامعه عشایری منطقه وارد ساخته و عملاً منابع مرتعی و آبی- خاکی مورد بهره برداری عشایر را با محدودیت فراوانی مواجه ساخته است؛ که این کارکرد خود باعث سرعت بخشیدن به اسکان خانوارهای عشایری گردیده است. سامانه عشایری لاشارکاهی در محدودۀ بین جکیگور و قصرقند نیز به نوعی نمونه¬ایی از اینگونه نواحی عشایری خود جوش تلقی می¬گردد. اینک برنامه¬ریزی و ساماندهی اسکان در نقاط خود جوش، همان قدر اهمیت دارد که بی برنامه گی و نپرداختنن به بحث اینگونه اسکان¬ها، زیرا عدم توجه منطقی به اسکان های خود جوش، باعث بهم خوردن تعادل های اجتماعی و زیست محیطی در محدوده های عشایری خواهد شد. در این پژوهش، محل اسکان، چگونگی تأمین منابع آب و محدوده¬های مرتعی مورد نیاز عشایر لاشارکاهی بررسی و تعیین‌گردیده، ضمن آنکه پروژه¬های مورد نیاز در بخش¬های زیر بنایی و اقتصادی- تولیدی بمنظور توسعه اقتصادی، اجتماعی این عشایر نیز مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهادهای رهگشایی بدین منظور به صورت تفصیلی در متن اصلی گزارش ارایه گردیده است.