مطالعه شناخت و برنامه ریزی سامانه بدوک شهرستان ایرانشهر

زندگي عشايري كه مبتنی بر دامداري به روش سنتي و جابجايي فصلي و دارا بودن يك ساختار ايلي است در برهه¬هايي از زمان و در اقاليم خشك تقريبا گريز ناپذير بوده است. با وقوع تحولات وسيع و افزايش روز افزون مراكز جمعيتي شهري و روستايي مساله عشاير در مقايسه با گذشته دستخوش تفاوتهايي گرديده است. بعد از انقلاب اسلامی با توجه به رویکرد انقلاب به حمایت از مستضعفین و محرومین، به نوعی تلاش شد که تحولات مثبتی در زندگی عشایر کشور فراهم گردد. اینک نظر به اینکه ساماندهی اسکان عشایر، فرآیندی است که می بایست مبتنی بر یافته¬های حاصل از مطالعات اسنادی و میدانی گسترده و فراگیر با شناخت کامل کارکردهای انسانی و محیطی محدوده¬های عشایری صورت پذیرد؛ در این پژوهش نیز سامانه عشایری بدوک از توابع شهرستان ایرانشهر با چنین نگاهی مطالعه و برنامه¬ریزی شده است. یافته¬های این تحقیق بیانگر آنست که بروز خشکسالیهای مستمر طی سال¬های گذشته در این استان، بیشترین صدمات را به جامعه عشایری منطقه وارد ساخته و عملاً منابع مرتعی و آبی- خاکی مورد بهره برداری عشایر را با محدودیت فراوانی مواجه ساخته است؛ که این کارکرد خود باعث سرعت بخشیدن به اسکان خانوارهای عشایری گردیده است، سامانه عشایری بدوک در محدودۀ بین ایرانشهر به دلگان نیز به نوعی نمونه¬ایی از اینگونه نواحی عشایری خود جوش تلقی می¬گردد. اینک برنامه¬ریزی و ساماندهی اسکان در نقاط خود جوش، همان قدر اهمیت دارد که بی¬برنامه¬گی و نپرداختن به بحث اینگونه اسکان¬ها، زیرا عدم توجه منطقی به اسکان¬های خود جوش، باعث بهم خوردن تعادل‌های اجتماعی و زیست¬محیطی در محدوده¬های عشایری خواهد شد. در این پژوهش، محل اسکان، چگونگی تأمین منابع آب و محدوده¬های مرتعی مورد نیاز عشایر بدوک بررسی و تعیین گردیده، ضمن آنکه پروژه¬های مورد نیاز در بخش¬های زیر بنایی و اقتصادی- تولیدی بمنظور توسعه اقتصادی، اجتماعی این عشایر نیز مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهادهای رهگشایی بدین منظور ارایه گردیده است.