بررسی میزان آگاهی، باور،علاقه مندی و نگرش اساتید پزشکی دانشگاه علوم پزشکی سمنان به طب سنتی و مکمل در سال 1389

علم پزشکی با سرعت شگرف در حال پیشرفت و تحول است که این تحولات چشمگیر مسلما افق های تازه ای را در زمینه تشخیص و درمان بیماری های مختلف می گشاید ولی از سوی دیگر عوارض نوظهوری را نیز سبب می شود. در راستای تلاش علم پزشکی امروز در دستیابی به روش های درمانی کم عارضه و موفق، گرایش روزافزون به استفاده از مواد طبیعی و گیاهی به چشم می خورد و نقش طب سنتی و طب در دورنمای مراقبت های بهداشتی و اصلاحات در بخش سلامت،روز به روز قابل توجه تر و مهم تر می گردد که این گرایش در کشورهای پیشرفته نیز برجسته بوده و تا حدی است که سازمان جهانی بهداشت به تبیین استراتژی های طب سنتی پرداخته است[1]. سازمان جهانی بهداشت استفاده از طب سنتی و مكمل را در سیستم خدمات بهداشتی درمانی توصیه می کند و در برنامه استراتژیک توسعه و ترویج طب سنتی، به نقش اساسي دانشگاه ها در توسعه ي آموزش و تحقيقات در اين زمينه اشاره مي نمايد[2] اما با توجه به اینکه در دانشگاه های علوم پزشکی، به طب سنتی و مکمل پرداخته نمی شود، بسیاری از شاخه های آن همچنان برای پزشکان ناشناخته است[3]. نظام های برنامه ریزی آموزشی دروس پزشکی در کشورهای پیشرفته بر آنند تا با گنجاندن دوره هایی از آموزش طب مکمل در برنامه درسی دانشجویان خود به پزشک و بیمار، هر دو کمک کنند، تا در مورد بهترین روش درمانی با حداقل عوارض تصمیم گیری نمایند[4, 5]. در سال 1995، 27 دانشكده پزشكي برخي از جنبه هاي CAM ((Complementary and Alternative Medicine را در دوره هاي تحصيلي خود قرار دادند[6, 7] كه در سال 1998 به بيش از 70 دانشكده پزشكي رسيد[8] كه بر اساس اين ميزان رشد، نيازمند توجهات بيشتري پيرامون مباني آن مي باشد. از دانشگاه هاي فعال در اين زمينه مي توان به Southern California، Temple، Harvard، Dukeو Arizona اشاره نمود[5]. تحقیق در زمینه نگرش و دیدگاه دانشجویان پزشکی و پزشکان پیرامون طب مکمل و جایگزین(CAM) در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله آلمان، آمریکا، کانادا، انگلستان، نیوزلند، ترکیه، هلند، اسرائیل و سنگاپور انجام گرفته است[9]. به دلیل اهمیت طب سنتی ایران-که از غنی ترین مکاتب پزشکی دنیا بوده و ریشه عمیق در تمدن عظیم ایرانی و اسلامی دارد- هماهنگ با اکثر کشورهای دنیا، توجه همه جانبه به این موضوعات امری ضروری است که یک جنبه ي آن سنجش نگرش اساتید حيطه بهداشت و سلامت پیرامون این مهم است تا برای برنامه ریزی های آینده پیرامون تحقیقات، آموزش و گسترش آن در دانشگاهها تصمیم گیری های لازم صورت پذیرد . از آنجایی که در این زمینه تا کنون تحقیقي در دانشگاه علوم پزشکی سمنان صورت نپذیرفته است و توجه به این موضوعات در سطوح مختلف کشور مبذول شده است[10]، محققین بر آن شدند تا با سنجش آگاهی، باور، علاقه مندی و نگرش اساتید نسبت به طب سنتی و مكمل و برخی از روش های درمانی آن گامی مثبت در جهت توجه به این امر و سازماندهی آن در دانشگاه صورت پذیرد.