بررسی رابطه بی سوادی با آسیب های اجتماعی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بی سوادی با آسیب های اجتماعی بود. روش این پژوهش توصیفی، از نوع علی- مقایسه ای و جامعه¬ی آماری پژوهش را کلیه مردان و زنان 20 تا 49 ساله استان سیستان و بلوچستان تشکیل می داد. روش نمونه گیری به صورت طبقه ای نسبی بود، بدین ترتیب که از بین 14 شهر استان سیستان و بلوچستان، تعداد هشت شهر به صورت قرعه کشی انتخاب شدند، سپس در هر شهر به نسبت تعداد افراد آن شهر، پرسشنامه های پژوهش به صورت در دسترس، بین زنان و مردان توزیع شد، ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه ی محقق ساخته آسیب های اجتماعی شیرازی و فردین(1395)بود. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری(MANOVA) نشان داد که تفاوت آماری معناداری بین میانگین های هفت آسیب اجتماعی(سرقت، خشونت، گرایش به مواد مخدر و الکل، آشفتگی خانوادگی، تمایل به خودکشی و فقر) در مقاطع تحصیلی(بی سواد، ابتدایی، راهنمایی، متوسطه، کاردانی، کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری) در سطح (01/0P ≤ ) وجود دارد و در ادامه آزمون تعقیبی شفّه نشان داد که زیرمقیاس های (سرقت، خشونت، گرایش به مواد مخدر و الکل، آشفتگی خانوادگی و تمایل به خودکشی) به ترتیب در گروه های نمونه با تحصیلات بی سواد، ابتدایی و راهنمایی شایعتر از سایر مقاطع تحصیلی می باشد، اما تفاوت معناداری در زیر مقیاس فقر بین هیچ یک از مقاطع تحصیلی وجود نداشت (05/0 p ≥ ).