كيفيت‌شغل و نيروی انسانی شاغل در صنايع توليدي ايران

ایجاد اشتغال اگرچه خود به‌تنهایی و بدون درنظر گرفتن هر متغیر دیگری می‌تواند کاملاً ارزشمند تلقی گردیده و از این‌رو در بسیاری از موارد و در تحلیل‌های اقتصادی و اجتماعی تنها ایجاد شغل به‌عنوان مبنایی برای توانایی یک اقتصاد در حول مسائل اقتصادی و اجتماعی تلقی می‌شود، اما با نگاهی عمیق‌تر، اشتغال به‌تنهایی اگرچه معیاری لازم برای توسعه اقتصادی و اجتماعی است ولی شرط کافی تلقی نمی‌شود. کیفیت نیروی انسانی شاغل در هر یک از بخش‌های اقتصادی و نیز کیفیت اشتغال ایجاد شده از دیگر معیارهایی است که در کنار ایجاد شغل می‌تواند تصویری روشن‌تر و واقعی‌تر را از نوع شغل ایجاد شده ارائه نماید. از این‌رو در سال‌های اخیر ادبیات حوزه اشتغال به بحث کیفیت شغل و نیروی انسانی شاغل در کنار اشتغال ایجاد شده به بررسی این موضوع از زوایای گوناگون پرداخته است. کیفیت شغل (Job Quality)، رضایت شغلی (Job Satisfaction)، مهارت شاغلان (Skill of Employees) و سطح تحصیلات یا آموزش نیروی انسانی (Employee’s Education) شاغل در هر بخش واژگان و اصطلاحاتی است که در کنار ایجاد شغل معنا و مفهوم پیدا نموده است. اگرچه می‌توان برای هر یک از موارد فوق شاخص‌های متعددی را معرفی نمود اما داده‌های موجود جمع‌آوری شده در بخش صنعت ایران به محقق اجازه بررسی همه موارد را نمی‌دهد. از این‌رو این بخش می‌کوشد تا کیفیت شغل و نیروی شاغل در صنایع تولیدی ایران را با سه معیار متوسط مزد و حقوق پرداختی به شاغلان بخش، بررسی سطح آموزش نیروی انسانی و نیز بررسی سطح مهارت شاغلان بخش صنعت مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته‌است. این بررسی جایگاه استان‌های کشور را از حیث سه شاخص مذکور و با تأکید ویژه بر استان یزد مورد ارزیابی قرار داده است. نتایج مطالعات این بخش نشان‌‌دهنده آن است که استان یزد در میان سایر استان‌های کشور و از حیث شاخص‌های مذکور از جایگاه مناسبی برخوردار نیست.