بررسی عوامل مؤثر در برقراری ارتباط بین دانشجو و استاد جهت ارتقاء سطح یادگیری از دیدگاه دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم

زمینه: توانایی برقراری ارتباط، یک مهارت اساسی برای انسان است. آموزش مؤثر به استفاده صحیح از مهارت های ارتباطی بستگی دارد. ارتباط در فرآیند آموزشی به صورت تبادل افکار و اطلاعات بین استاد و دانشجو می باشد. هدف: به منظور ارتقاء فرآیند یاددهی- یادگیری، لازم است مدرسان با عوامل مؤثر در برقراری ارتباط آشنا شوند. این مطالعه با هدف تعیین دیدگاه دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در مورد عوامل مؤثر در برقراری ارتباط بین دانشجو و استاد انجام شد. روش کار: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی- مقطعی است که در سال 1387 در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر بر روی 181 دانشجوی مشغول به تحصیل در دانشکده پیراپزشکی (بصورت داوطلبانه) انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای شامل دو بخش خصوصیات فردی و سؤالات مربوط به عوامل مؤثر در برقراری ارتباط جمع آوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی دانشجویان مورد پژوهش 96/0 ± 06/20 سال بود. 4/25% دانشجویان مذکر و 6/74% آنها مؤنث بودند. در مقایسه دیدگاه گروه های مختلف دانشجویی، اکثر نظرات مشابه بود فقط دانشجویان ورودی 86 نسبت به ورودی های 85، از نظر تأثیرگشاده رویی و تجربه استاد در برقراری اختلاف معنی داری داشتند(p<0.03, p<0.02). نتیجه گیری: از نظر دانشجویان، گشاده رویی بجا و مناسب، فروتنی، رازداری و امانت داری استاد در برقراری ارتباط بین دانشجو و استاد، جهت ارتقاء سطح یادگیری، نقش بسیار مؤثری داشتند. کلید واژه ها: مهارت ارتباط، دانشجویان پیراپزشکی، آموزش