ارزیابی فرآیند آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی شاغل در مراکز درمانی در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر.

مقدمه: آموزش مداوم از روش هاي بهسازي نيروي انساني و مهم ترين نوع آموزش تجربي است، چرا كه كاركنان در حين انجام كار، تجربيات و دانش كافي را كسب نموده و به تدريج افرادي خود ساخته بار مي آيند. البته آموزش هايي مي توانند موجب افزايش كارآيي شوند كه هدفدار باشند. اين پژوهش با هدف ارزیابی فرآیند آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی شاغل در مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر انجام گرفت. روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، جامعه آماری را کلیه پرسنل شاغل در آزمایشگاه های تشخیص طبی تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، که طی 6 دوره متوالی در دوره های آموزشی شرکت داشتند، تشکیل می داد (162 نفر). روش نمونه گیری پرسنل، بصورت سرشماری بود. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای دو قسمتی شامل مشخصات دموگرافيک و اطلاعات مربوط به ارزیابی فرایند آموزش مداوم و نیز انجام پیش آزمون و پس آزمون بوده که مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه، 88/6 ± 61/33 سال بود. 2/43 درصد از پرسنل مرد و 8/56 درصد از آنها زن بودند. 6/0 درصد از پرسنل کارشناس ارشد، 4/36 درصد کارشناس، 3/59 درصد کاردان و 7/3 درصد مدرک دیپلم داشتند. بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون، اختلاف معنی دار مشاهده شد(p<0.05). بین نتایج حاصل از نظرات پرسنل، کاربردی بودن مطالب ارائه شده، نحوه ارائه مطالب و بررسی فضای برگزاری برنامه، اختلاف معنی داری دیده شد(p<0.05). نتیجه گیري: آموزش مداوم پرسنل آزمایشگاهی، می تواند در ارتقاء سطح آگاهی و یادگیری های آنها، مؤثر باشد. به منظور افزایش کیفیت برنامه های آموزش مداوم باید مباحث کاربردی بیشتری انتخاب گردند و تنظیم مناسب زمان های اختصاص داده شده برای هر مبحث مورد توجه قرار گیرد. واژه ها: آموزش مداوم، پرسنل آزمایشگاهی، پیش آزمون، پس آزمون