كاوشي بر تجارب دوستي دختر و پسر در دانشگاه بر مبناي عوامل روانشناختي؛ با رويكرد پديدارشناسي

همزمان با ورود جامعه ایرانی به نظام مدرن، نهاد خانوادهو ازدواج تحولات مهمی را از سر گذرانده است. از جمله این تحولات، افزایش روابط دوستی دختر و پسر قبل از ازدواج است. جامعه ایرانی- اسلامی همواره برای استحکام نهاد خانواده در تلاش بوده؛ تا افراد را از هرگونه روابطیکه می تواند بر این نهاد مقدس آثار زیانباری داشته باشد برحذر داشته است. هدف این پژوهش واکاوی تجارب روابط دوستی دختر و پسر در دانشگاه است. پژوهش حاضر، مطالعه¬ای کیفی از نوع پدیدارشناسی است. این پژوهش با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته و نمونه گیری غیر تصادفی گلوله برفی(زنجیره ای) صورت گرفته است. نمونه ها شامل25نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی در دانشگاه پیام نور اردبیل، تجربیات خود را پیرامون مسئله مورد نظر بیان کردند. مکالمات ثبت و سپس با استفاده از روش کلایزی مورد تحلیل قرار گرفت. طی این پژوهش، هفت مضمون اصلی که هر کدام حاوی مضامین فرعی متعددی می باشند استخراج شد. مضامین اصلی عبارتنداز:نیازهای عاطفی و روانی، حس کنجکاوی بیشتر، فشار محیطی و همسالان، حس استقلال طلبی، حس انتقام جویی و تشفی خاطر، ضعف باورها و اعتقادات، وسایل ارتباط جمعی. در زمینه درک دانشجویان از مضامین مطرح شده درتجربه رابطه دوستی با جنس مقابل، پاسخ های آنها حول دو محور ارضای « نیاز عاطفی» و ارضای « نیاز جنسی» بود. به نظر می رسد دانشجویان اعتقاد دارند، اهمیت مضمونها اشاره شده باعث گرایش آنها به این رابطه شده و با برقراری آن می توانستند نیاز جنسی و عاطفی خود را ارضا کنند تا در زندگی به احساس آرامش برسند.