بررسی میزان شیوع هپاتیت c و b در بیماران تالاسمی

تالاسمی ماژور یکی از شایعترین اختلالات خونی با منشا ژنتیکی بوده که معضلات بسیاری را برای این بیماران به وجود می آورد(1). بیماران تالاسمی ماژور وابسته به انتقال مکرر خون هستند که این همراه با افزایش بیش از حد آهن بوده و می تواند طیف وسیعی از عوارض از جمله عوارض کبدی ، قلبی و غدد درون ریز را ایجاد کند(4-2). با افزایش آهن بدن مقدری از آن در کبد رسوب کرده و باعث ایجاد سیدروز می شود با این حال تا حدود زیادی شلاتورها تحمل بدن را در برابر آهن افزایش می دهد (5و6) ، اما اثرات سیدروز با وجود فیبروزه شدن کبد اجتناب ناپذیر می باشد(7). با این وجود انتقال خون در افزایش بقاء و عمر بیماران تالاسمی کمک کننده می باشد ولی در عوض ریسک بروز یکسری بیماری را از جمله ی عفونت های ویروسی نظیر هپاتیت B و C را افزایش می دهد (8). هپاتیت C در نتیجه ی انتقال خون یک مسئله ی مهم برای بیماران تالاسمی می باشد(9) . هپاتیت C در روند فیبروزیس کبدی و افزایش مرگ و میر بیماران تالاسمی نیز موثر می باشد(10). شانس هپاتیت B نیز می تواند از طریق افزایش تعداد دفعات انتقال خون افزایش یابد که این موضوع هم بستگی به شرایط سلامت عمومی افراد اهدا کننده خواهد داشت (11). شیوع بالای تالاسمی بیشتر در کشورهای مناطقی استوائی گزارش شده است(12) ، و با توجه به این مسئله انتظار می رود که میزان تالاسمی ماژور در مناطقی از ایران نیز بیشتر باشد . با توجه به اهمیتی که انتقال خون در این بیماران داشته باید از نظر عفونت های جدی نظیر هپاتیت B و C مورد پایش قرار گیرند . از آنجائی که اطلاعات محدودی در رابطه با میزان شیوع بیماری های عفونی نظیر هپاتیت B و C در بیماران تالاسمی ماژور در مناطق جنوب ایران وجود داشته از این رو هدف ما از این مطالعه بررسی میزان هپاتیت B و C در این بیماران و عوامل خطرسازی که در پی آن می تواند بروز می کند می باشد .