بررسی فراوانی 10 ساله روند مقاومت آنتی بیوتیکی مایکوباکتریوم های غیرسلی (NTM) در نمونه های بالینی مرکز سل کشوری (سال 1387 تا 139

مایکوباکتریوم های غیر سلی یکی از عوامل مهم مرگ و میر هستند که اغلب به شکل بیماری پیشرونده ریوی اند (36, 37). NTM ها پاتوژن های فرصت طلب در نظر گرفته می شوند ، آن ها اغلب باعث عفونت در بیماران مبتلا به بیماری های شناخته نشده می شوند(38). حتی در میزبان های به ظار طبیعی ، احتمال کمبود سطح ایمنی یا بیماری ریه وجود دارد(39) . تشخیص عفونت NTM می تواند کاملا چالش برانگیز باشد . اول آنکه کشت NTM می تواند گمراه کننده باشد زیرا این باکتری ها موجد در هر نوع محیطی می باشند ، در نتیجه نمونه های بالینی می توانند با عوامل غیر واقعی آلوده شوند . آلودگی ممکن است قبل ، در طول و حتی پس از نمونه برداری رخ دهد . به عنوان مثال ، نمونه های خلط جمع آوری شده ممکن است با آب شیرین شستشوی دهان قبل از خروج آلوده شوند (36). به منظور تمایز بین آلودگی و عفونت ، تشخیص بیماری NTM ریوی ، باید ترکیبی از معیارهای بالینی ، رادیولوژی ، باکتریولوژی و بافت شناسی در نظر گرفته شود (6, 40-42). استفاده از ابزارهای ساده ، سریع و کارامد برای تمایز مایکوباکتریوم ها و DST مانند روش مورد تایید سازمان جهانی (WHO)، line probe assay (LPA) بسیار مورد نیاز است ، به ویژه در کشورهای در حال توسعه با میزان بالای بار سل و غلبه مایکوباکتریوم های غیر سلی (43). در کشورهایی که بیماری سل اندمیک است ، جداسازی مایکوباکتریوم های غیر سلی از نمونه های بالینی ، به ویژه نمونه های تنفسی ، غیر معمول نیست (6, 11). با این حال ، در شرایط بالینی ، در بیماران مشکوک به TB ، پزشکان به دانش اپیدمیولوژیک محلی اعتماد می کنند تا ارزیابی کنند که آیا کشت مثبت مربوط به مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است یا NTM . بنابراین شیوع جداسازی M.tuberculosis و NTM باید مورد بررسی قرار گیرد تا ویژگی های اپیدمیولوژیک این بیماری ها بتواند بهتر درک شوند .(44) بسیاری از این مطالعات نشان داده اند که تنوع جغرافیایی زیادی در توزیع گونه های NTM وجود دارد .(6, 28, 45)دوز عفونت برای NTM تا حد زیادی ناشناخته است. برآورد شده است که 10-102 از موجودات M.bovis می توانند بیماری ریه را ایجاد کنند(46) . چهار دسته از افراد حساس برای عفونت NTM شناسایی شده اند (47) : اولین گروه : بیماری های ریوی ساختاری یا پیش از آن ، مانند فیبروز کیستیک ، بیماری مزمن انسدادی ریوی (COPD) و برونشکتازی ، به شدت با خطر ابتلا به بیماری های مختلف ریه ، از جمله NTM ارتباط دارد . گروه دوم : بیماران مبتلا به اختلالات autoimmune که با داروهای ضد میکروبی ناقل فاکتور α (TNF-α) درمان می شوند ، در معرض خطر ابتلا به این عفونت های فرصت طلبانه هستند . گروه سوم : افراد مبتلا به HIV نظیر AIDS در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری NTM همراه است . در واقع ، تعداد سلول های CD4 Tcell کمتر از 50 cell/ul با افزایش انتشار بیماری NTM همراه است . گروه چهارم : بیماران مبتلا به سندرم های ژنتیکی که شامل جهش در مسیرهای اینترلوکین 12 یا اینترفرون هستند نیز در معرض خطر ابتلا به عفونت های فرصت طلب مانند NTM قرار دارند . جهش در این مسیرها با اختلالات خود ایمنی و همچنین سرکوب ایمنی همراه است .(40, 48) علاوه بر این ها ، زنان مسن سالخورده بدون یا با بدن ضعیف و برخی از ویژگی های مشخص مانند اسکولیوزیس ، نقص pectus یا پرولاپس دریچه میترال بیشتر مستعد ابتلا به NTM ریوی در مقایسه با جمعیت نرمال هستند .(49, 50) مایکوباکتریوم های غیر سلی یکی از عوامل مهم پاتوژن انسانی در مناطق غیر اندمیک و اندمیک سل مانند ایران به شمار می آیند. این امر کاملا مشخص است که تعیین حساسیت دارویی جدایه های بالینی مایکوباکتریوم غیر سلی از نکات کلیدی در امر درمان این بیماری های می باشد (6). در ایران (در مکان هایی که سل اندمیک می باشد) همه بیماران مبتلا به عفونت های مایکوباکتریومی با داروهای ضد سلی خط اول تحت درمان قرار می گیرند، درحالی که مشخص شده که اکثر ایزوله های مایکوباکتریوم غیر سلی به داروهای ضد سلی خط اول مقاومند .(6) لذا شناسایی دقیق آنها از نمونه های بالینی می تواند گامی بلند در تشخیص زود هنگام و درمان بیماری محسوب شود. در این مطالعه عفونت باکتریایی و داده های مقاومت دارویی مورد بررسی قرار می گیرد تا بتوان راهکاری مناسب برای کنترل عفونت های مایکوباکتریایی ارائه شود.