بررسی رابطه بین جهش های ژن p53 و ادنوکارسینومای معده در شهر یاسوج با گروه کنترل 1393

مقدمه و هدف: آدنوکارسینومای معده شایعترین نوع سرطان معده در جهان است. بیشترین میزان بروز این سرطان در ژاپن، چین و امریکای جنوبی یافت می‌شود. تحت تأثیر عوامل محيطي و اختلال‌های ژنتیکی در این سرطان سلول‌های بافت پوششی معده درگیر می‌شود. ژنP53 مهمترین ژن جهش يافته مهارکننده رشد سلولي است که باعث افزايش تقسیم سلولي و افزايش بی‌ثباتی ژنتيكي شده و یک عامل پیش‌آگهی دهندۀ در آدنوکارسینومای معده است. بررسی ها نشان می دهد که بیش از90درصد جهش‌های ژن p53 روی اگزون‌های 5 تا 8 اتفاق می افتد. بیمارانی که تومور آن‌ها شواهدی از جهش این ژن را ندارند بقا بیشتری نسبت به گروه مقابل دارند. لذا، این مطالعه‌ با هدف تعیین رابطه بین جهش‌های ژن p53 در اگزون‌های 7 و 8 و آدنوکارسینومای معده در شهر یاسوج انجام گردید. مواد و روش‏ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، 90 نمونه به روش تصادفی ساده و بر اساس بیماران در دسترس مراجعه‌کننده، شامل 45نمونه بیمار( مورد) آدنوکارسینومای معده و 45 نمونه کنترل(شاهد)، شامل افرادی با ناراحتی‌های گوارش فوقانی که به پزشک مراجعه و پزشک نیاز به آندوسکوپی و نمونه‌برداری را برای آن‌ها انجام داده و پاتولوژیست نمونه‌های آن‌ها را غیر سرطانی از هر نوعی تشخیص داده است، از بخش شیمی‌درمانی بیمارستان ‌شهید‌رجایی شهر یاسوج و آزمایشگاه‌های پاتولوژی سطح شهر جمع‌آوری ‌گردید. سپس استخراج DNA با کیت QIAamp DNA FFPE Tissue Kit انجام گرفت. آزمایشات مولکولی به روش PCR-RFLP توسط آنزیم های MspI و HaeIII بر روی اگزون 7 و 8 ژن p53 انجام گرفت. یافته ها: میانگین سنی گروه مورد و شاهد به ترتیب 84/51 و 13/47 بود. بیشترین موارد سرطان معده (66/46%) در محدوده سنی 30-50 سال بود. بررسی‌های آماری نشان داد تفاوت معنی داری بین میانگین سن، جنس و تحصیلات با بروز سرطان وجود نداشت. در این مطالعه 3 جهش (7/6 درصد) در اگزون شماره 7 ژن p53 با استفاده از آنزیم HaeIII در گروه مورد مشاهده گردید، در حالی که جهشی در نمونه‌های کنترل یافت نشد. 5 جهش (1/11درصد) در اگزون شماره 7 ژنp53 با آنزیم MspI در گروه مورد مشاهده گردید در حالی که جهشی در نمونه‌های شاهد یافت نشد که با توجه به آزمون فیشر، نسبت به گروه شاهد معنادار بود (p< 0/003). مجموع جهش‏های گروه مورد و شاهد بر روی اگزون شماره 7 ژن p53 برای هر دو گروه آنزیمی 7 مورد (6/15 درصد) بود. تعداد 8 جهش (8/17درصد)، در اگزون شماره 8 ژن p53 با آنزیم mspI در گروه مورد یافت شد و جهشی در نمونه‌های شاهد یافت نگردید که تفاوت آماری معنادای بین گروه مورد و شاهد مشاهده گردید (p< 0/003). امکان بروز جهش در اگزون 8 ژن p53 در وقوع سرطان آدنوکارسینوما معده، در گروه بدون مواجهه با جهش 822/0 برابر گروه دارای جهش بود. نتیجه گیری: جایگاه وقوع جهش بر روی ژن p53،در سرطان‏های مختلف متفاوت می‏باشد. نتایج این مطالعه نقش مهم جهش‏های ژنی اگزون‌های 7 و 8 ژن p53 در وقوع سرطان معده را نشان می‌دهد. مقایسه مجموع توزیع فراوانی جهش‏های افراد مورد مطالعه، در اگزون شماره 8 به اگزون شماره 7 ژن p53، در این پژوهش نشان داد که شانس بروز جهش در اگزون شماره 8، بیشتر از اگزون شماره7 می‌باشد. پیشنهاد می‏گردد با توجه به نقش‏ گوناگون ژن سرکوب کننده سرطان P53 استفاده از تکنیک تعیین توالی و تعداد نمونه‏های بیشتر نتایج قابل اطمینان تری برای بررسی ارتباط این ژن با سرطان معده ارائه گردد. بین جنسیت و فراوانی وقوع جهش در ژن p53 در سرطان آدنوکارسینومای معده در این مطالعه تفاوت معنا داری یافت نشد همچنین با توجه به اینکه در مطالعه جوشقانی در استان چهارمحال و بختیاری جهش در ژن P53 در بیماران آدنوکارسینوما مشاهده نشد و تشابه قومیتی این استان و کهگیلویه و بویراحمد نقش عوامل محیطی در بروز جهش های مشاهده شده در مطالعه اخیر محتمل می باشد که نیاز به مطالعات تکمیلی در این زمینه وجود دارد.