بررسي شيوع ناهنجاريهاي مفصلي گیجگاهي-فكي عوامل ايجاى كننده و عوامل ایجاد کننده و عوامل مرتبط با ان در مراجعه کنندگان به کلینیک

چکیده مقدمه : ناهنجاری های مفصل گيجگاهي-فكي (TMD) يكي از شايعترين اختلالات در ناحية فك و صورت بوده، اغلب به همراه درد، عملكرد ناقص مفصل TMJ و عضلات جونده تشخيص داده ميشود. به دليل وجود معيارهاي متفاوت براي تشخيص اين اختلالات، مقادير متفاوتي از شيوع TMD در جوامع مختلف ارائه شده است. هدف از تحقيق حاضر، تعيين بررسی شیوع ناهنجاری های مفصل گیجگاهی – فکی در مراجعه کنندگان به کلینیک دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در سال 1398 بوده است. مواد و روش کار: در تحقیق توصیفی حاضر، 186 نفر از مراجعين به کلینیک دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج به روش تصادفی ساده انتخاب و با استفاده از پرسشنامه و معاينات باليني مورد ارزيابي قرار گرفتند. در اين معاينات، جنبه هاي مختلفي از اختلالات مفصل گیجگاهی – فکی نظيركليك، حساسيت عضله و مفصل در بيماران بررسي و شيوع آنها تعيين شد. مقايسات آماري با استفاده از آزمون کای دو و آزمون تی انجام گرفتند. یافته ها: صدای مفصل در 9/33 % بیماران، درد مفصل در 6/8 % بیماران، انحراف حین بازکردن دهان در 4/13 درصد بیماران، درد عضلات هنگام لمس ، در 29 درصد بیماران، محدودیت در بازکردن دهان در 6/8 % بیماران و گوش درد در 7/17 % بیماران گزارش گرديد. نتیجه گیری: ابتلای به اختلال مفصل گیجاهی – فکی بر پایه ی دست کم وجود یکی از موارد کلیک مفصل ، درد ماهیچه های جونده حین لمس ، درد مفصل ، انحراف حین باز کردن دهان و محدودیت در باز کردن دهان در نظر گرفته شد که در مجموع 51 درصد از بیماران حداقل یکی از علائم ذکر شده را داشته اند.