بررسي اثر متقابل شوري و عناصر غذايي P,N و K بر عملكرد لاين اميد بخش مقاوم به شوري گندم

غلظت زياد املاح محلول و پايين بودن غلظت عناصر غذايي ضروري در خاك دو تنش غالب در خاكهاي مناطق خشك و نيمه خشك هستند كه ميزان عملكرد گندم را به شدت كاهش مي دهند. جهت بررسي اثر تنش شوري بر مقدار كودهاي نيتروژني، فسفري و پتاسيمي مورد نياز گندم سه آزمايش جداگانه در قالب طرح اسپليت پلات از سال 1381 تا 1385 در مزرعه تحقيقاتي مركز ملي تحقيقات شوري اجرا گرديد. فاكتور اصلي طرح در هر آزمايش سطوح مختلف شوري آب آبياري 2، 7 و 14 دسي زيمنس بر متر و فاكتور فرعي سطوح مختلف كودهاي اوره (0، 100، 200، 300 و 400 كيلوگرم در هكتار)، سوپرفسفات تريپل (0، 100، 200 و 300 كيلوگرم در هكتار) و سولفات پتاسيم (0، 100، 200 و 300 كيلوگرم در هكتار) بودند. نتايج اين تحقيق نشان داد كه مصرف كودهاي نيتروژني و فسفري در منطقه مورد مطالعه ضرورت دارد زيرا مصرف كودهاي نيتروژني و فسفري موجب افزايش معني دار عملكرد دانه در اكثر سالهاي آزمايشي شده اند، ليكن مصرف كودهاي پتاسيمي با كاهش عملكرد دانه همراه مي باشد. همچنين با افزايش تنش شوري نياز گندم به كودهاي نيتروژني، فسفري و پتاسيمي كاهش يافته و امکان جبران کاهش عملکردی که به خاطر تنش شوری ایجاد شده است با افزايش سطح حاصلخیزی خاک امکان پذیر نمی باشد. به طور كلي مي توان چنين نتيجه گيري كرد كه درصورتي كه عامل اصلي محدود كنندگي رشد گياه شوري باشد بايد نسبت به رفع تنش شوري اقدام نمود و بهبود حاصلخيزي خاك از طريق مصرف كودهاي شيميايي نمي تواند منجر به افزايش عملكرد گردد. همچنين در صورتيكه عامل اصلي محدود كنندگي رشد گياه حاصلخيزي كم خاك باشد بايد نسبت به مصرف كودهاي شيميايي جهت تامين عناصر غذايي مورد نياز گياه اقدام نمود در اين شرايط كاهش شوري خاك به تنهايي نمي تواند موجبات افزايش عملكرد گياه را فراهم نمايد.