بررسي روابط تجربی تورِنتُن و کامبِرلَند در ریخته گری قطعات گریزازمرکز برای آلیاژ بابیت

در ریخته گری گریز از مرکز برای پُر کردن قالب، علاوه بر نیروی ثقل از نیروی (force) گریز از مرکز (centrifugal) استفاده می شود. در این روش، سطح بیرونی قطعه توسط سطح قالب شکل گرفته ولی سطح داخلی قطعه تحت تأثیر نیروی گریز از مرکز، شکل می گیرد و پس از انجماد از قالب خارج می شود. این سطح همواره با عنوان سطح آزاد شناخته می شود و در ریخته گری گریز از مرکز افقی بصورت یک استوانه توخالی است. بدلیل اختلاف در چگالی عناصر تشکیل دهنده آلیاژ قلع-مس-سرب، ترکیب شیمیایی در نزدیکی قالب با ترکیب شیمیایی در نزدیکی سطح آزاد متفاوت است بنابراین منجر به تغییر در خواص مکانیکی (سختی) می گردد. هدف، بررسی ریزساختاری و بررسی تغییرات سختی در آلیاژ مورد تحقیق در روش ریخته گری گریز از مرکز است. در این تحقیق، سختی و ریزساختار محصولی به شکل استوانه توخالی به طول 24 سانتیمتر و قطر خارجی 20 سانتیمتر و ضخامت 12 میلیمتر از جنس آلیاژ بابیت پایه قلع با ترکیب شیمیایی کلی شامل 7/92 درصد وزنی قلع، 8/3 درصد وزنی مس و 1/3 درصد وزنی سرب که به روش ریخته گری گریز از مرکز در آغاز با سرعت چرخش قالب 594 دور در دقیقه و در پایان 640 دور در دقیقه ساخته شده بود در سه ناحیه مورد مطالعه قرار گرفت. نتیجه آنکه، برای دستیابی به سختی مطلوب در ناحیه ای خاص از محصول بایستی به اثر متقابل دو عامل ریزساختاری شامل اندازه دانه و مقدار ذرات بین فلزی سخت اشاره کرد بطوریکه، حداکثر سختی به مقدار 7/17 ویکرز در سطح خارجی محصول حاوی ریزساختاری شامل اندازه دانه 50میکرون و مقدار ذرات بین فلزی 23/1 درصد حجمی است.