یکی از شعرای بزرگ فارسی خواجوی کرمانی(689-750) است که تأثیر شعرش بر شاعر بی نظیر و بسیار برجسته ای چون حافظ(ره) آشکارست. شاعری در همین باره گفته است:
استاد سخن سعدیست پیش همه کس، امّا
دارد سخن حافظ طرزِ سخن خواجو
این شاعر بزرگ که از وی استاد ذبیح الله صفا در تاریخ ادبیات در ایران با عنوان «عارفی بزرگ»[!] یاد کرده، عمری در بینوایی و دربه دری گذرانده است. چگونه مردن خواجوی کرمانی سبب شگفتی و تأسّف! من شد؛ نوشته اند که درباره پسر یکی از پادشاهان زمان خود(یعنی شیخ ابواسحاق اینجو) قصیده ای سرود؛ در برابر این قصیده، به وی «طبقی پُر از زر» می دهند و همین صله و هدیه او را «متغیر الأحوال» گردانید و «در دم درگذشت»!، به قول تذکره نویسان قدیم «شادی مرگ» شد! یعنی از شادی بِمُرد. واقعاً مرگش غریب و عجیب بود!. [الله أعلم بالصواب]
ر.ک: شاهنامه آخرش خوش است، استاد روانشاد باستانی پاریزی؛ صص63-64.