کمال الدین حسین خوارزمی(مقتول به سال 845 هجری قمری) از شعرا و عرفای بنام ایران در قرون هشتم و نهم هجری به شمار می رود.وی اولین شارح مثنوی مولانا است که سه دفتر از مثنوی مولانا را در کتابی تحت عنوان «جواهر اسرار و زواهر الانوار» شرح و تفسیر کرده است. اشعار و غزلیات کمال الدین حسین خوارزمی به علت داشتن تخلص حسین، برای اولین بار در سال 1888 میلادی در هند و برای دومین و سومین بار در ایران در سالهای 1343 و 1375خورشیدی توسط انتشارات کتابخانه سنایی بدون دقت و تأمل کافی در اشعار و تطبیق آنها با اشعار قرون پیشین(سوم و جهارم) اشتباها به اسم حسین بن منصور حلاج چاپ شده است در حالی که حتی یک کلمه این دیوان هم ربطی به حلاج ندارد و تمامی آثار و اشعار حلاج به زبان عربی است و در زمان حلاج( قرن سوم و اوایل قرن چهارم) شعر و ادب فارسی همچون طفلی نوپاست و با مرحله ی کمال و پختگی اش قرن ها فاصله دارد. کمال الدین حسین خوارزمی از حیث وزن و قافیه و ردیف به استقبال اشعار شعرای نامداری نظیر: ناصر خسرو، سنایی، خاقانی، عطار، مولانا، فخرالدین عراقی، سعدی، حافظ و دیگران رفته و از لحاظ محتوا و درون مایه و همچنین ترکیبات و عبارات و الفاظ تحت تأثیر اشعار آنان قرار گرفته است.
بقای عمـــــر در ایــن خاکدان فانی نیست
جهـــــان پــر از غم و امید شادمانی نیست
گُل مـــراد از این آب و گــل چه می جویی
که در ریاض جهــــان بـوی کامرانی نیست
برای صحبـــــت یاران مهــــربان کریــم
خوش است عمــر دریغـا که جاودانی نیست
چو غنچه بسته دهن خون خور و مخند چو گل
که اعتمـــــاد بر این پنــج روز فانی نیست
دوام عیش و بقا میـــوه ای است بس شیرین
ولی چــــه سود که در باغ زندگانی نیست
مرا تحمــــل جور زمـــــانه هست ولیک
ز دوست طاقت دوری چنانکــه دانـی نیست
بیــــا و از سرجـــان خیز ور نه رو بنشین
که کـــــــار اهل وفا غیر جانفشانی نیست
بهـــــار عمر به وقت خزان رسید «حسین»!
دگــــــــر حلاوت نوباوه ی جوانی نیست