بهینه سازی متغیرهای جوشکاری در تعمیر سریع ترک در خطوط لوله نفت و گاز برای استحکام کششی با استفاده از روش تاگوچی

بروز اشکال و آسیب در خطوط لوله سبب توقف واحدهای پایین دستی، مختل شدن فعالیتهای روزمره و یا تعطیلی فرآیند خواهد شد. اطلاع و آگاهی از وضعیت خطوط لوله در حال سرویس و نیز شناخت علت خرابی و سپس اقدام به موقع برای ایجاد تغییرات مناسب منجر به افزایش بهره‌وری می‌شود. یکی از اقدامهای مناسب، ترمیم آسیب ترک سطحی خطوط لوله فولادی به روشهای مختلف جوشکاری است. در تمام روشهای ترمیم، دو متغیر اندازه دهانه ترک و عمق ترک مشترک هستند. در این تحقیق، متغیر اول، اندازه دهانه ترک و سایر متغیرها، متغیر دوم در نظر گرفته شدند. به این ترتیب، اثر اندازه دهانه ترک در ترمیم ترک سطحی فولاد با دو روش ترمیم شامل جوش ذوبی پاشش شعلهای و جوش نفوذی القای مغناطیسی تعیین شد. نتایج آزمایش در دو روش جوش ذوبی پاشش شعلهای و جوش نفوذی القای مغناطیسی با استفاده از روش طراحی آزمایشات تاگوچی با یک فاکتور در یک سطح (ANOVA تک عامله) تجزیه و تحلیل و سپس مقایسه شدند. بررسی و تحلیل نتایج نشان داد که سهم متغیر اندازه دهانه ترک در روش جوش ذوبی پاشش شعلهای و جوش نفوذی القای مغناطیسی برای دستیابی به استحکام کششی فلز پایه به ترتیب برابر با 15/10 و 37/18 درصد و برای دستیابی به ازدیاد طول نسبی فلز پایه به ترتیب برابر با 20/66 و 95/51 درصد می‌باشد. به این ترتیب در هر دو روش جوشکاری برای دستیابی به استحکام کششی فلز پایه، مطالعه اثر اندازه دهانه ترک به تنهایی کافی نیست اما برای دستیابی به ازدیاد طول نسبی فلز پایه، موثرترین متغیر، متغیر اندازه دهانه ترک است.