تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی(هوازی-مقاومتی)بر سطوح بتااندورفین ولپتین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو

مقدمه: دیابت شایع ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیکی و یکی از مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی است که به عنوان یک فاکتور خطرزا در ابتلاء به بیماری های قلبی- عروقی مطرح می شود. هدف از این تحقیق تعیین اثر 8 هفته تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر سطوح سرمی بتااندورفین و لپتین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو بود. مواد و روش ها: تعداد آزمودنی های گروه تجربی شامل 13 زن یائسه دیابتی نوع دو (سن: 72/5±92/57 سال، درصد چربی: 55/3±17/43) و گروه کنترل شامل 9 زن یائسه دیابتی نوع دو (سن: 73/2±14/55 سال، درصد چربی: 38/3±31/41) بودند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته و سه روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل 20 دقیقه فعالیت ایروبیک (با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه) و برنامه تمرین قدرتی شامل4 تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه (با شدت 55 تا 75 درصد 1RM، 8 تا 12 تکرار) بود. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخله تمرینی، نمونه خونی آزمودنی ها به منظور برآورد مقادیر سرمی بتااندورفین و لپتین اندازه گیری شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی از آزمون های اندازه های تکراری استفاده شد. آزمون فرضیه ها با سطح معنی داری (05/0P<) موردآزمایش قرار گرفت. یافته ها: سطوح بتااندورفین، لپتین، اکسیژن مصرفی اوج و قدرت افزایش معنی دار و نمایه توده بدن و درصد چربی گروه تجربی پس از مداخله تمرینی کاهش معنی دار یافت (05/0P<)، همچنین تفاوت معنی داری در مقادیر بتااندورفین، لپتین، اکسیژن مصرفی اوج، قدرت، نمایه توده بدن و درصد چربی بین دو گروه مشاهده شد (05/0P<). نتیجه گیری: افزایش سطوح بتااندورفین و لپتین و احتمالا کاهش مقاومت به لپتین به واسطه اجرای تمرینات ترکیبی ممکن است منجر به کاهش خطر بیماری های قلبی- عروقی در زنان غیرفعال دیابتی نوع دو شود.