تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی (هوازی-مقاومتی) بر سطوح بتااندورفین، گلوکز و مقاومت به انسولین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو

سابقه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسمی و یکی از مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی است. هدف از تحقیق حاضر ، تعیین اثر تمرین ترکیبی (هوازی-مقاومتی) بر سطوح بتااندورفین، گلوکز و مقاومت به انسولین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو بود. مواد و روش ها: تعداد 18 زن دیابتی داوطلب، در این تحقیق شرکت کردند. که آزمودنی های گروه تجربی شامل 10 زن دیابتی نوع2 (سن: 2.41± 46.50 سال، درصد چربی: 4.60±41.23) و درگروه کنترل شامل 8 زن دیابتی نوع2 (سن: 2.26±46سال، درصد چربی: 4.45±43.95) بودند. برنامۀ تمرینی به مدت 8 هفته و سه روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل 20 دقیقه فعالیت ایروبیک (با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه) و برنامه تمرین مقاومتی شامل 4 تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه (با شدت 60 تا 80 درصد 1RM، 8 تا 12 تکرار) بود. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخله تمرینی، نمونه خونی آزمودنی ها به منظور برآورد مقادیر سرمی بتااندورفین ،گلوکز و انسولین اندازه گیری شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از روش تی استیودنت وابسته و مستقل استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که مداخله تمرینی باعث افزایش معنادار سطح سرمی بتااندورفین، اکسیژن مصرفی اوج، قدرت و کاهش معنادار گلوکز و مقاومت به انسولین شد (05/0≥P). نتیجه گیری: بررسی نتایج کلی پژوهش نشان داد که تمرینات ترکیبی باعث کاهش عوامل نیمرخ گلایسمیک و افزایش بتااندورفین شده که این تغییرات می تواند اثر مطلوبی در کاهش عوامل خطرزای ناشی از دیابت در این دسته از بیماران داشته باشد.