بررسی خودآگاهی و خودتنظیمی یادگیری با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر متوسطه

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودآگاهی، خودتنظیمی یادگیری و سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهرستان ساری بوده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمام دختران مقطع متوسطه دوم ناحیه یک ساری در سال تحصیلی 95-94 به تعداد 3500 نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 346 نفر تخمین زده شد. ابزار گردآوری داده¬ها شامل پرسشنامه¬های استاندارد شده خودآگاهی اس.سی.اس و راهبردهای خودتنظیمی یادگیری بوفارد و سازگاری اجتماعی سینگ و سینها مورد سنجش قرار گرفت. برای تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره گام به گام انجام شده است. بررسی یافته هانشان دادند، خودآگاهی و خودتنظیمی یادگیری بر سازگاری اجتماعی مؤثرند و آن را پیش بینی می کنند. اما از بین طبقات خودآگاهی، خودآگاهی عمومی نقش بیشتری در پیش بینی سازگاری اجتماعی دارد. در ضمن سازگاری اجتماعی در بین پایه های پایین تر دبیرستان بیشتر به چشم می خورد و از بین رشته های ریاضی فیزیک، تجربی، انسانی، دانش آموزان انسانی سازگاری اجتماعی بیشتری دارند.