طراحی مسکن در بافتهای جدید شهری با رویکرد معماری پایدار

از ابتدای تاریخ مسکن بعنوان سرپناه نقش مهمی در زندگی جوامع انسانی بازی کرده است. مسکن به عنوان یکی از نیاز های اساسی خانواده ها که نه تنها به عنوان سرپناه بلکه به عنوان یک دارایی مهم نیز تلقی می گردد و از ارزش بالای اقتصادی و اجتماعی برخوردار می باشد. هدف نهایی طراحی پایدار در پیدا کردن راه حل هایی مؤثر و مفید کمی، کیفی، جسمی و روانشناختی به منظور ساختمان سازي براي کاربران می باشد. احتمالات و امکانات زیادي براي رسیدن به چنین هدف به ظاهر دشوار است. سه اصل طراحی پایدار، حفظ و بقاي منابع، طراحی بر اساس چرخه زندگی و طراحی انسان محور، ایجاد یک آگاهی گسترده از پیآمدهاي محیطی که با معماري مرتبط هستند را موجب می شوند. راهبردهاي موجود در دل هر یک ازاین اصول، ما را به ضوابط بیشتري رهنمود می سازند. این راهبردها به منظور پرورش فهم و درك این موضوع که چگونه یک ساختمان با محیط هاي داخلی، محلی و جهانی در هم کنش است. موضوع مشخص و آشکار این تحقیق بازشناسی الگوهای کاربردی معماری پایداردر بافت‎های شهری وهمچنین طراحی و ساخت بناهای همساز با آن و اقلیم حاکم بر آن منطقه است. این تحقیق می‎کوشد بر طبق ادبیات موضوع و ظرفیت‎های حقوقی موجود مدل نظری را ترسیم نماید و سپس به کمک نظریه‎های ارائه شده میزان درستی فرضیه‎ها و میزان انطباق آن با تجربه‎های معاصر در این زمینه رابه آزمون گذارد وبر اساس آن نظریه ها والگوها شروع به طراحی در معماری معاصرکنونی نماید. چرا که يافتن تأثير كيفيت محيط زندگي (بطور عام) و كيفيت محيط مسكوني مجتمعهاي مسكوني، (بطورخاص) درروحيه افرادوسپس روحيه جمعي ساكنين است. بافت مسکونی شهرک آیدین میاندوآب به عنوان نمونه مورد طراحی در بافت جدید شهری است كه عليرغم وجود بافتهای آموزشی و خدماتی و تجاري در لبه‌هاي پيراموني ظرفيت مناسبي جهت طراحی مجتمع مسکونی با رویکردهای معماری پایدار ازهر کاربری را دارد.