تأثیر ارتباطات سازمانی بر مدیریت بحران شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی ایران منطقه اصفهان

رویداد های مهم دهه های اخیر جهان از نظر سیاسی،اقتصادی،اجتماعی،جغرافیایی و انسانی نشان می دهد که جوامع بشری پیوسته دستخوش حوادث طبیعی یا تمایلات مخرب انسان ها که باعث بروز بحران های گوناگون می شود،بوده است.روزی نیست که اخبار مربوط به بحران های کوچک و بزرگی که در گوشه و کنار دنیا رخ می دهد در وسایل ارتباط جمعی منعکس نشود.این بحران ها ممکن است تا آنجا پیش برود که منافع داخلی و خارجی جوامع و یا اعتبار یک سازمان بزرگ را مورد تهدید قرار دهد. واژه مدیریت بحران از سال 1982 و پس از مواجه شدن شرکت جانسون و جانسون با بحران عظیمی که حیات آن را به مخاطره انداخت،مورد توجه قرار گرفت.اقداماتی که این شرکت جهت مقابله با بحران به کار گرفت،سر آغازی برای انجام تحقیقاتی در زمینه مدیریت بحران بود. از آنجایی که هر سازمان در طول حیات خود بارها با بحران های گوناگون روبرو می شود،مدیران و تصمیم گیرندگان اصلی سازمان باید تمهیداتی بیاندیشند تا سازمان که در اصطلاح سیستمی، یک سیستم باز هدف جوست،خود را همواره آماده مقابله با بحران های احتمالی کند.بهترین اقدام، به کار گیری موثر مدیریت بحران است. موضوع مدیریت بحران در حوزه های مختلف مطرح است. سازمان ها به عنوان یکی از اجزای اصلی جامعه امروزی نیز، از این امر مستثنی نیستند.تحقیق حاضر به بررسی انواع بحران در حوزه سازمان می پردازد. مدیران پیشرو، تلاش می کنند تا با استفاده از یافته های مدیریت بحران سازمانی و تلفیق آن با دستاوردهای مدیریت استراتژیک و مدیریت سیستم های کنترل، از امواج خطرناک پیش بینی نشده، اجتناب کنند. نگرش سنتی به مدیریت بحران، براین باور بود که مدیریت بحران یعنی فرو نشاندن آتش؛ به این معنی که مدیران بحران در انتظار خراب شدن امور می‌نشینند و پس از بروز ویرانی، سعی می‌کنند تا ضرر ناشی از خرابیها را محدود سازند. ولی به تازگی نگرش به‌این واژه عوض شده است. براساس معنای اخیر، همواره باید مجموعه‌ای از طرحها و برنامه‌های عملی برای مواجهه با تحولات احتمالی آینده در داخل سازمانها تنظیم شود و مدیران باید درباره اتفاقات احتمالی آینده بیندیشند و آمادگی رویارویی با وقایع پیش‌بینی نشده را کسب کنند؛ بنابراین، مدیریت بحران بر ضرورت پیش‌بینی منظم و کسب آمادگی برای رویارویی با آن دسته از مسائل داخلی و خارجی تاکید دارد که به طور جدی شهرت، سودآوری و یا حیات سازمان را تهدید می‌کنند. باید توجه داشت که مدیریت بحران با مدیریت روابط عمومی متفاوت است. مدیر روابط عمومی برای خوب جلوه دادن سازمان تلاش می‌کند در حالی که مدیر بحران سعی دارد تا در شرایط دشوار، سازمان را در موقعیت خوب نگه دارد. مدیریت بحران به منزله یک رشته علمی، به طور کلی در حوزه مدیریت استراتژیک قرار می‌گیرد و به‌طور خاص به مباحث کنترل استراتژیک مرتبط می‌شود . در این تحقیق قصد بر آن است که موضوع مدیریت بحران را در یکی از صنایع کلیدی کشور{صنعت نفت} و در یکی از مهم ترین و تاثیر گذار ترین شرکت ها در این صنعت یعنی شرکت ملی پخش فراورده های نفتی ایران، مورد بررسی قرار دهیم.البته لازم به ذکر است که در این تحقیق بین بحران(CRISIS) و واقعه ی ناگوار(DISASTER)تفاوت قایل می شویم.