بررسی روش تدریس مشارکتی بر مهارتهای اجتماعی و شهروندی دانش اموزان مقطع متوسطه شهر ایرانشهر.

در میان مجموعه فعالیتهایی که برای تعلیم و تربیت دانش آموزان انجام می شود بیشترین سهم به تدریس مدرس در کلاس درس اختصاص می یابد . تدریس فعالیتی آگاهانه است که باعث تغییر درفراگیران می شود که روشهای تدریس فعال و غیرفعال می تواند در این تغییرات سهم بسزایی داشته باشد. در روش های سنتی، که امروزه از آنها به عنوان روش های غیر فعال یاد می شود، معلم نقش فعالی در جریان تدریس دارد و مطالب را به طور شفاهی در کلاس بیان می کند و دانش آموزان بدون نقشی فعال باید به صحبت های او گوش دهند و مطالب مورد نظر را حفظ کنند. در چنین شرایطی زمینه های لازم برای رشد اجتماعی شخصیت فراگیران فراهم نمی شود و حتی پیشرفت تحصیلی و رشد فکری آنها نیز تحت تأثیرات نامطلوب این شرایط قرار می گیرد. به همین دلیل امروزه موضوع روش های آموزشی فعال و یادگیرندگان فعال جایگاه ویژه ای در مباحث تربیتی پیدا کرده است. البته عوامل متعددی مانع رشد اجتماعی و پیشرفت تحصلی دانش آموزان می شود که روش های آموزشی غیرفعال یکی از این عوامل است (کرامتی، 1381). روش های سنتی آموزش، محیط کلاس را به عنوان جایی در نظر می گیرند که نقش معلم تنها ارائه اطلاعات به دانش آموزان است. دانش آموزان به صورت انفرادی یا رقابتی کار می کنند. در این روش دانش آموزان عموماً در تلاشند که نمره خود را بالا برند. در این کلاسها اهداف، فردی است و این در تضاد با کلاسهای مشارکتی است. یادگیری مشارکتی یک روش آموزشی است که در آن دانش آموزان در گروه¬ هایی برای رسیدن به اهداف مشترک، کار می کنند. از سویی، مدارس امروز نیاز به آموزش مهارت های اجتماعی به دانش آموزان را احساس می کنند؛ در حالی که تعدادی از دانش آموزان به صورت طبیعی در مهارتهای اجتماعی ماهر هستند، بسیاری از آنها احتیاج به یادگیری این مهارتها دارند (هیل ، 2000). یکی از روش های آموزش فعالی که امروزه مورد توجه صاحب نظران تعلیم و تربیت قرار گرفته، یادگیری مشارکتی است(کرامتی، 1381).