تأثير عدم امنيت شغلی بر رابطه بين انتظارات رفتاری مشترک و عملکرد تيمی پرستاران اردبيل

شغل پرستاری از جمله مشاغلی است که میزان ترک شغل در آن بالا بوده و همواره از مشاغلی می¬باشد که با توجه به ماهیت¬کاری و ارتباط مستقیم آن با سلامت بیمار، از اهمیت به¬سزایی خصوصا در زمینه رضایت شغلی و تأمین کیفیت زندگی کاری برخوردار بوده است. لذا پژوهش حاضر سعی دارد با توجه به در نظر گرفتن اهمیت شغل پرستاری به شناخت تأثير عدم امنيت شغلی بر رابطه بين انتظارات رفتاری مشترک و عملکرد تيمی پرستاران در بیمارستان¬های شهرستان اردبیل بپردازد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی، همبستگی است. جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان¬های شهرستان اردبیل می‌باشد و ابزار مورد استفاده برای گردآوری داده¬ها پرسشنامه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر جهت پاسخگویی به پرسشنامه به صورت تصادفی ساده انتخاب گردید. برای نتیجه یافته‌های توصیفی از نرم‌افزار spss21 استفاده گردید که نتایج حاصل نشان می‌دهد: عدم امنیت شغلی با ضریب تعیین (528/0) بر انتظارات رفتاری مشترک، تأثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین عدم امنیت شغلی با ضریب تعیین (418/0) بر عملکرد تیمی، تأثیر مثبت و معناداری دارد. و نهایتا فرضیه سوم انتظارات رفتاری مشترک و عملکرد تیمی، با ضریب تعیین (395/0) با همدیگر رابطه مستقیم و معناداری دارد. بر اساس نتایج تحقیق پیشنهادهایی برای ارتقای وضعیت پرستاران ارائه گردید. واژه‌های کلیدی: عدم امنيت شغلی، انتظارات رفتاری مشترک، عملکرد تيمی، پرستاران شهرستان اردبیل