تأثير گروه درماني شناختي-رفتاري در بهبودي، خودكارآمدي و تنظيم شناختي هيجان در بيماران وابسته به مواد

تاثیر گروه درماني شناختي-رفتاري در بهبودي، خودكارآمدي و تنظيم شناختي هيجان در بيماران وابسته به مواد چكيده: هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي گروه درماني شناختي-رفتاري بر بهبودي، افزايش خودكارآمدي و تنظيم شناختي در بيماران وابسته به مواد بود. پژوهش از نوع پژوهش هاي کاربردي و از لحاظ روش پژوهش از نوع تجربي با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. در اين پژوهش آزمايشي، 90 نفر بيمار شهرستان اروميه كه براساس معيارهاي تشخيصي DSM-IV-TR وابسته به مواد بودند به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (45 نفر) و گواه (45 نفر) گمارده شدند. گروه آزمايشي به مدت 12 جلسه 90 دقيقه اي تحت درمان گروهي شناختي-رفتاري به سبك كارول قرار گرفتند و در گروه گواه مداخله اي صورت نگرفت. همه ي آزمودني ها در ابتداي پژوهش، بعد از اتمام مداخله و 45 روز بعد از درمان (پيگيري)، پرسشنامه هاي خودكارآمدي ((GSES، تنظيم شناختي هيجان ((CERQ و پرسشنامه نيمرخ اعتياد مادزلي (MAP) را تكميل نمودند. براي تحليل داده ها از تحليل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) و كواريانس يكراهه استفاده گرديد. نتايج حاصل از تحليل کوواریانس چند متغیری و يكراهه نشان داد كه گروه درماني شناختي-رفتاري موجب افزايش معني دار خودكارآمدي و راهبردهاي انطباقي تنظيم شناختي هيجان و كاهش معني دار راهبردهاي غير انطباقي تنظيم شناختي هيجان و علائم اعتياد مي شود. بنابراين، گروه درماني شناختي-رفتاري بر كاهش علائم اعتياد، افزايش خودكارآمدي و تنظيم شناختي هيجان در بيماران وابسته به مواد مؤثر است. كليد واژه ها: گروه درماني شناختي-رفتاري، بهبودي، خودكارآمدي، تنظيم شناختي هيجان، بيمار وابسته به مواد