مدیریت کاهش خطر زلزله در سکونتگاه های روستایی با تاکید بر توسعه ظرفیتی: شهرستان ابهر،دهستان سنبل آباد

كشور ايران به لحاظ موقعيت جغرافيايي از مستعدترين مناطق جهان از نظر بروز مخاطرات طبيعي و به ويژه زمين لرزه است، به طوري كه از نظر ميانگين سالانه بيشترين تعداد مطلق جمعيت در معرض خطر زمين لرزه ، در جايگاه هفتم آسيا و سيزدهم جهان قرار دارد . با نگاه اجمالي به نقشه هاي پهنه بندی زمين لرزه، مي توان دريافت كه بيشتر سكونتگاه هاي پرجمعيت روستايي و شهري كشور در دامنه هاي البرز و زاگرس واقع اند كه از لحاظ تهديد مخاطرات طبيعي و به ويژه زلزله آسيب پذيري نسبتاً بالايي دارند. از طرفي ديگر، تفاوت در ظرفيت هاي موجود سكونتگاه ها در ميز ان اثرپذيري متفاوت آنها از تأثيرات ناگوار زلزله، سطح آسيب پذيري شان را نيز از يكديگر متفاوت می سازد. به همين خاطر تأكيد اين پژوهش، بررسي ظرفيت ها و آسيب پذيري سكونتگاه هاي روستايي در برابر خطر زمين لرزه در مناطق روستايي دهستان سنبل آباد است . پژوهش حاضر درصدداندازه گيري ميزان ظرفيت هاي اجتماعي، اقتصادي، نهادي، كالبدي وطبیعی مناطق روستايي مورد مطالعه به منظور مقابله با تأثيرات مخاطره زلزله و تبيين عملي نقش توسعه ظرفیتی و يا تقويت ظرفيت هاي موجود با هدف كاهش تأثيرات زمين لرزه در منطقه روستايي مورد مطالعه است . براي دست يابي به اهداف تحقيق، از روش هاي اسنادي و ميداني با تأكيد بر تكميل پرسشنامه نزد 224 نفر سرپرست خانوار روستايي در 11 روستای این دهستان، استفاده شده است. پس از جمع آوري داده ها، به تحليل آنها در محيط Spssاقدام گرديده است . نتايج تحقيق، از كافي نبودن ظرفيت هاي موجود در منطقه روستايي مورد مطالعه براي كاستن از تأثيرات و آسیب پذیری خطر زمین لرزه حكايت دارد.