تحليل جنبش شناختي ساختارهاي زمين ساختي پس خشکي کمربند کوه زايي زاگرس، ايران

برخورد حاشيه شمالي سکوي عربي به مرز جنوبي صفحه ايران از زمان ميوسن منجر به تشکيل کمربند کوهزايي زاگرس که شامل يک پهنه ترافشارشي مايل مي باشد، گرديده است. به علت وجود منابع هيدروکربني پيش خشکي در اين کمربند مطالعات گسترده اي انجام گرفته است، اما دانش ما در مورد دگرشکلي مناطق پس خشکي زاگرس بسيار کمتر از ديگر بخش هاي اين کوهزاد عظيم و مهم مي باشد. بنابراين، اين مطالعه با ارائه نقشه زمين شناسي جديد، ستون چينه شناسي و دو برش عرضي ساختاري از منطقه ياد شده، ويژگي هاي مهمي از زمين ساخت زاگرس را آشکار نموده است. برش هاي ساختاري يک کمربند چين - راندگي جديد را در پس خشکي و شمال شرق هسته کوهزايي زاگرس معرفي مي کنند که شامل راندگي هاي متوالي و درگيري پي سنگ مي باشد. راندگي هاي متوالي منجر به تشکيل ساختارهاي دوبخشي مرتبه اول و دوم، چين هاي خم گسلي حالت اول، چين هاي انتشار گسلي و چين هاي جدايشي نامتقارن گرديده است که نشان دهنده پيوستگي جنبش شناختي و ديناميکي چين خوردگي و راندگي منطقه است. بررسي چين هاي خم گسلي نشان مي دهد که برش ساده موازي لايه ها در بخش جنوب شرقي و شمال غربي منطقه مورد مطالعه تمايز چنداني ندارد (˚9.1 ± ˚23.4e = α). با توجه به يافتن شواهد بسيار از جريان چپگرد در منطقه، وجود دو نوار برشي موازي با جهت برش مخالف در بخش جنوبي کمربند دگرگوني فشار بالا - دما پائين سنندج - سيرجان پيشنهاد گرديده است. علت اين پديده مي تواند چرخش جهت همگرايي در دوران دگرشکلي باشد. همچنين، تفاوت سن آشکار در واحدهاي دو بخش شمال غربي و جنوب شرقي محدوده مطالعاتي به وجود يک گسل پارگي پي سنگي عمده با جابجايي عمودي حدود هزار متر نسبت داده شده است که به صورت عمود بر جهت چين ها و راندگي هاي عمده شکل گرفته است.