مقایسه تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان FOXO1 و گلوکز-6-فسفاتاز در هپاتوسیت های کبدی رت های نر ویستار دیابتی نوع 2

هدف از این پژوهش بررسي مقایسه تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان FOXO1 و گلوکز-6-فسفاتاز در هپاتوسیت های کبدی رت های نر ویستار دیابتی نوع 2 بود. در این تحقیق تجربی، تعداد 32 سر موش نر ويستار با سن 12هفته و میانگین وزن 20±220 گرم به¬¬طور تصادفي در سه گروه دیابتی تمرین مقاومتی (8 سر موش)، دیابتی تمرین هوازی (8 سر موش) و دیابتی کنترل (8 سر موش) تقسیم شدند. القای دیابت توسط محلول نیکوتین آمید و STZ انجام شد. برنامه تمرینات مقاومتی به مدت 12 هفته، 5 جلسه در هفته در قالب 3 دوره با 6 تکرار در هر دوره اجرا شد. برنامه تمرینات هوازی به مدت 12 هفته، 5 جلسه در هفته با افزایش تدریجی سرعت (18 الی 26 متر بر دقیقه) و زمان (10 الی 55 دقیقه) در قالب دویدن روی تریدمیل اجرا شد. غلظت گلوکز به روش گلوکز اکسیداز و بیان ژن FOXO1 و گلوکز-6-فسفاتاز به روش Real Time PCR اندازه گیری شد. داده¬ها به روش تحليل واريانس يک¬طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی¬داری P<0.05 تجزيه و تحليل شدند. نتایج نشان داد تغییر معنی داری در بیان نسبی FOX01 در گروه تمرین هوازی (705/0=P) و مقاومتی (725/0=P) نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین تفاوت معنی داری در بیان نسبی FOX01 بین دو گروه هوازی و مقاومتی مشاهده نشد (979/0=P). هر دو مداخله تمرین هوازی (000/0=P) و مقاومتی (016/0=P) به کاهش معنی دار بیان نسبی G6Pase نسبت به گروه کنترل منجر شدند. همچنین بیان نسبی G6Pase در گروه هوازی نسبت به گروه مقاومتی به میزان معنی داری کاهش یافت (015/0=P). هر دو مداخله تمرین هوازی (000/0=P) و مقاومتی (000/0=P) به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا نسبت به گروه کنترل منجر شدند. همچنین گلوکز ناشتا در گروه هوازی نسبت به گروه مقاومتی به میزان معنی داری کاهش یافت (001/0=P). با توجه به نتایج تحقیق، احتمالا تمرین هوازی و مقاومتی می تواند موجب بهبود وضعیت گلیسمیک بیماران دیابتی شود، و تمرین هوازی مزایای بیشتری به همراه دارد.