بومی سازی اصول طراحی معماری پایدار در شهرهای معاصر ایران بر اساس آیین نامه بین المللی زیست محیطی Leed (مورد پژوهش: کلانشهر قم)

پیرو تحولات در بافت های شهری دوران معاصر در ایران، ایجاد بافت ها و محلات جدید در شهرها واجد اثرگذاری مستقیم بر زیست بوم منطقه پیرامونی خویش ارزیابی می شود. محلات شهری در مسیر دستیابی به هدف توسعه پایدار شهری، هم سویی معماری و مبانی پایداری محیطی را طلب می کند. استفاده از رویکرد معماری پایدار بر پایه اصول استاندارد جهانی از اثربخش ترین گام ها در این زمینه است. پژوهش پیشرو به شیوه ترکیبی و با در نظر گرفتن آیین نامه استاندارد جهانی LEED به عنوان مبنای ارزیابی، به بازنگری رده بندی شاخص های این آیین نامه بر اساس ویژگی های زیستی و بومی در منطقه شهر قم پرداخته است. به این منظور سنجه های ارزشیابی بافت ها و محلات شهری در آیین نامه مرجع ) LEED ( تبیین شده و سپس با هدف تعیین رده اهمیت، شاخص های مبنا در مقیاس منطقه مورد مطالعه -به عنوان شهرک های نو ساختار )شهر پردیسان( به شیوه تحلیل کیفی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از پرسشنامه تحقیق از طریق نرمافزارهای آماری نظیر Excel و SPSS استفاده شد و به منظور امتیازدهی به شاخصهای لید در شهرک پردیسان در چک لیست مورد نظر نیز از نرمافزار AHP و به منظور دستیابی به هدف پژوهش از مدل دیمتل فازی استفاده شد و مورد تحلیل واقع شدند. در نهایت سنجش کمی در هر بخش از شاخص های زمینه بر پایه داده های مستند آماری موجود برای زیرشاخصهای اعتبار بخشی انجام پذیرفته است و با توجه به یافته های نهایی، رده بندی جدیدی از شاخص های جدول ارزیابی مبنا برای طرح بافت های شهری دوران معاصر بر اساس میزان اثربخشی ارائه گردیده است. کلید واژه فارسی: معماری پایدار ، توسعه پایدار، آیین نامه LEED ، شهرهای معاصر ایران