پهنه بندی و رویکرد فضایی بر مدیریت بحران با تاکید بر آسیب¬پذیری اجتماعی – فیزیکی شهرها در برابر زلزله (نمونه موردی استان ایلام)

زلزله از دير باز جزء پرخطرترين مخاطرات طبيعي بوده و مي¬باشد و همواره از ريسك بالايي برخوردار بوده است. ريسك زلزله، خسارات قابل انتظاري است كه در اثر آن به عناصري از جامعه يا محيط آسيب¬هايي وارد مي¬گردد. در نتیجه، پژوهش حاضر قصد دارد با تمركز بر آسیب¬ پذيري اجتماعی و فیزیکی شهر در برابر زلزله و به منظور پيش¬نگري آنها با به کارگیری مدل¬هاي آماري و كمي به بررسی موضوع بپردازد. بنابراین ماهیت پژوهش حاضر "توسعه ای – کاربردی" و از نظر روش تحقيق تركيبي از روش¬هاي "توصيفي، اسنادي و تحليلي و میدانی" مي¬باشد. بدین شرح که با استفاده از متغیرهای مربوطه در دو شاخص "اجتماعی و کالبدی" که از طریق سازمان های مربوطه متغیرهای لازم جمع آوری و بررسی می گردد. در مرحله بعد جهت تجزیه و تحلیل یافته ها با رویکرد فضایی از جمله روش های "VIKOR و TOPSIS" استفاده گردیده است؛ همچنین لازم به ذکر است از روشهای تخصصی بحران و زلزله از جمله "ارزیابی بر اساس شدت مختلف زلزله، ارزیابی میزان خسارات انسانی- کالبدی استفاده گردیده است. جهت تکمیل اطلاعات از نرم افزارهای "ArcGIS، GRAFER8، VISIO، SPSS،MINITAB" و دیگر برنامه های لازم استفاده می گردد. در نتیجه بر اساس مطالعات و نتایج مدل شهرشیروان از منظر بحران زلزله در پائین¬ترین رتبه قرار دارد و دو شهر ایلام و مهران در بالاترین رتبه قرار دارند. همچنین از منظر وزن داده ها کالبدی فیزیکی مورد مطالعات بیشترین وزن را وضعیت طبقات ساختمانی در شهر مورد مطالعه دارا بوده است. در نهایت به ارائه راهکارهایی در این زمینه اقدام گردیده است.