نمین در گذر تاریخ

نمین بین شهرهای آستارا و اردبیل قرار دارد نام اصلی این منطقه ویکلیج بود که مرکزیت شهری آن به دلیل نزدیکی به دریای خزر و مرطوب بودن منطقه، نمین نامیده شده است. از حکومتهای این منطقه میتوان اشاره کرد به کادوسیان،کاسی ها، ماد‏ها و بعد‏ها با استقرار مهرانیها که تا جنگ داغستان توسط نادر شاه در این منطقه حاکم هستند و به وسیله میر جمال الدین (میر قره خان)و فرزندان او از این منطقه رانده میشوند. بعد از عهدنامه ترکمنچای نیز خوانین منطقه طالش و لنکران در نمین مستقر می‏شوند و حکومت خانها در نمین تثبیت می‏شود. از نظر مذهبی تعالیم مغها و بعد از ظهور زرتشت رواج آ یین زرتشتی و در زمان بابک خرم دین، مذهب خرم دینی نیز در این منطقه کماکان مشاهده می‏شود و بعد از حضور زیدیان و علویان اسلام وارد این منطقه میشود. اما بیشتر شیعیان این منطقه از زمان قبل از صفویان شکل می‏گیرند و در دوره صفویان بر تعدادشان افزوده می‏شود و در مذهب اثنی عشری وارد می‏شوند. تا قبل از این زمان اکثریت مردم این منطقه سنی شافعی بودند که هنوز در بعضی از روستاهای این منطقه که از دستبرد صفویان در امان ماندند در مذهبشان (شافعی) و زبانشان (تالشی) تغییری حاصل نشد. اما خوانین این منطقه با انتساباتی به زید شهید و حضرت علی (ع) منتسب میباشند. بهترین آثار تاریخی این منطقه : قلعه شیندان، «دلمن ها»، بقعه شیخ بدر الدین نمینی، عمارت صارم السلطنه، تپه‏های باستانی و... می‏باشند از مهمترین جاذبه‏های طبیعی آن می‏توان به جنگلهای فندق‏لو، شغال دره، آب گرم علی‏داشی (مشه‏سویی)،مملی داشی در روستای خشه‏حیران اشاره کرد. زبان مردم نمین در ابتدا تالشی و تاتی بود که بعد حضور سلجوقیان و بعدها مغولان لغات ترکی وارد زبانشان شده و با تحولاتی در دوره صفویان به زبان ترکی تبدیل و تثبیت شده است. مردم این شهر به با فرهنگ بودن شهرت دارند و علت آن به سابقه طولانی آموزش و پرورش در نمین نسبت به سایر شهر‏های بزرگ همجوار است. بیشترین مشاغل را کشاورزان و معلمان تشکیل می‏دهند. مهمترین صنایع این منطقه گلیم وجاجیم است و مهمترین محصولات کشاورزی آن گندم، جو، عدس و علوفه دامی و محصولات درختی خاص آن: سیب‏های تو سرخ، گلابی‏های نطنز و پنجه ای، آلبالو و گوجه درختی می‏باشند. جمعیت آن حدود هفتاد هزار نفر (طبق سرشماری سال 85) و دارای 113 روستا و وسعت کل این شهرستان 2/1101 کیلومتر مربع می‏باشد.