بکارگیری تکنیک زنجیره بحرانی(CCPM) در مدیریت زمان پروژه های سازمانهای تحقیقاتی-مطالعه موردی مركز مطالعات اشتغال و كارآفريني بنياد شهيد

هدف اين پژوهش بررسي تأثير استفاده از تكنيك زنجيره بحراني در كاهش زمان اتمام پروژه هاي سازمانهاي تحقيقاتي در مقايسه با روش سنتي است. عدم موفقيت پروژه ها در يك نرخ هشداردهنده قرار دارد، چنانكه طبق آمارهاي ارائه شده تقريباً 30 درصد پروژه ها قبل از تمام شدن منتفي مي شوند يا با شكست روبرو مي گردند. اين امر خود باعث اتلاف تلاشهاي صرف شده و تحميل هزينه هاي اضافه بر دوش سازمان ها مي گردد. دكتر گلدرات در سال 1997 تكنيك زنجيره بحراني را در راستاي كاربرد تئوري محدوديت ها در حوزه ي كنترل پروژه مطرح نمود. در اين تكنيك سعي شده است تا با در نظر گرفتن وابستگي فعاليت ها و منابع و نيز جنبه ي خطاهاي انساني نظير اثر دانش آموزي، قانون پاركينسون، قانون مورفي و...، ضمن كوتاه كردن زمان اجراي پروژه، ايمني زمان تحويل آن نيز تأمين گردد. در اين تحقيق ضمن معرفي كامل روش زنجيره بحراني، آن را در يك نمونه ي عملي به كار گرفته ايم. جامعه ي تحقيق حاضر كليه ي پروژه هاي در دست اجراي مركز مطالعات اشتغال و كارآفريني بنياد شهيد و نمونه ي مورد نظر، پروژه ي كوتاه مدت رشته هاي تحصيلي بود كه در بازه ي زماني تيرماه تا دي ماه 1390به اجرا درآمد. روش تحقيق به كار رفته تجربی و از نوع مطالعه موردي بود. ابزار جمع آوري داده ها نيز، مصاحبه و مطالعه ي اسناد و مدارك موجود در سازمان بوده است. به منظور تحليل داده ها از نرم-افزارهای CCPM+ و SPSS استفاده شد. در نهايت استفاده از اين تکنیک در عمل منجر به كاهش زمان 26 روزه نسبت به برنامه ريزي به روش سنتي گرديد. عليرغم وجود برخي نقاط ضعف در تكنيك زنجيره بحراني، بكارگيري آن در مديريت پروژه هاي سازمان هاي تحقيقاتي مي تواند نويددهنده ي موفقيت بيشتر آنها باشد.