بدیع الزّمان هَمدانی (متوفّای 395) از بزرگترین ادبای ایرانی عربیگوست، از آثار او می توان به دیوان اشعار، مقامات او اشاره کرد. ثعالبی که از همعصران و آشنایان او بوده است درباره حافظه و هوش و استعداد وی، چنین آورده است: قصائد طولانى را به مجرد شنيدن حفظ مى كرد،چند صفحه كتاب را مى خواند و آنگاه تمامى آن را بدون پس و پيش بازگو مى كرد،همچنین قادر بود موضوعى را كه براى نوشتن در نظر گرفته است بدون كم و كاست از آخر شروع كند و تا سطر اوّل بنويسد و سلسله مراتب انشاء و موضوع به هم نخورد. (يتيمة الدهر في مَحاسن أهل العصر، ج4 /294).
خداوند به ما هم چنین حافظه ای عطا و روزی کند!.