1-می کنــــی تا ساز برگ عیش ، وقت رفتن است
مـــــی رود تا وا شود گُل، وقت چیدن می شود
2-همـــــان قـــــدر که ستـم می کنی، ستم بینی
به قـــــدر زور کمـــان، زور بر کمــــان آید
ز چنگ خجلت مظلــــــــوم، چون رهد ظالم؟
اگر نه پــــــــــــای مکافات در میان آید؟![1]
3-با یکدگـــــــر آمیـــــــزش پیران و جوانان
چون فصل گـــــــل و فصل خزان راست نیاید[2]
[1] - صائب تبریزی- که واعظ بیشتر مضامین شعری خود را از وی گرفته است- در همین مضمون گوید:
از تیر آه مظلــــــــــوم، ظالــــــــم امـــــــــــان نیابد
پیش از نشانه خیزد، از دل فغــــــان کمـــــــــان را
در جای دیگر گوید:
پیش از هــــــــــــدف همیشه کمـــــــــان ناله می کند
باور مکـــــــــــن کـــــــــــه غم به ستمگر نمی رسد
کلیم کاشانی در همین معنی قبل از صائب و واعظ اینگونه می سراید:
می شود اول ستمگـــــــر کشتـــــــه ی بیداد خویش
سیل دایــــــــــم بر سر خود خانه ویران کرده است
[2] - صائب تبریزی در همین معنی و با تمثیلی غیر از واعظ می گوید:
در نگیــــــــرد صحبـــــــــــت پیر و جوان با یکدگر
با کمـــــــــــــان یکدم مدارا تیـــــــــــر نتوانست کرد
