تخم مهـــری گــر به دلهـــــا می فشاند روزگار
دانـــه از بهـــــر درودن می دمانـــــد روزگار
برد چـون خورشیـــد هــــر کس را به اوج اعتبار
بر زمیــن چــــون سایه آخـــر می کشاند روزگار
از سگ دیوانــــه نتــــوان آشنــایی چشم داشت
زخــــم دندانـــی به هــر کس می رساند روزگار
تا دل مغـــــرور مــن جایــی نمی گیــــرد قرار
گر به سهــو از چهـــره ام گــــردی فشاند روزگار
از تو باشد گـر همـــه روی زمیــــن، از خود مدان
کآنچــــــه داد امـــروز، فـــردا می ستاند روزگار
می کنـــــــد استاده دار عبــــرتی هــم بر سرش
هر کــــــه را بــر کــــرسی زر می نشاند روزگار
با کمـــــــال بــی حیایـــی، همچو شرم آلودگان
می دهــد رنگــــــی و رنگـــی می ستاند روزگار
دستگیــــــری می کنـــد بهـــــر فکندن خلق را
نخـــــــل از بهـــر بریـــدن می نشانــد روزگار
صائـــــب لب تشنه را عمری است چون موج سراب
بر امیـــــــــد آب هــــر ســو می دواند روزگار