غزل واعظ قزوینی(از شعرای نامی سبک هندی)

ریخت چون دندان، مدار جسم مشکل می شود

آسیا بی پـــرّه چـون گردید ، باطل می شود[1]

عاقـلان را پـاس این و آن کم از زنجیر نیست

چوب می خواهـد، اگـر دیوانه عاقل می شود

تا نسازی خـــرج نقد خـود، نمی آید به کار

دل چو از دست تو بیرون می رود، دل می شود

هیچکس از شیــــوه ی افتادگی نقصان نکرد

عاقبت از خاکساری دانــــه حاصل می شود[2]

با عصــــا شاید کنـــد طی نفس راه بندگی

چوب در کار است، اسبی را که کاهل می شود

نیست دخـــل امروز فکر خرج را در کار خلق

نقد عمــــر مردمــان، خـرج مداخل می شود

پا نهـــــد گــر کس به دام عقل از روی رضا

پس چرا مجنون به ضرب چوب عاقل می شود؟!

در هـــــوای عشق از بس تشنه ی خون خودم