قسمت سی و چهارم برنامه ما و باریخ

http://sedayeomid.com/1393/11/27/1650/  

http://cast.sedayeomid.ir/post/%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%AF%D9%88%D8%A7%D8%B2%D9%87-%D8%A8%D8%B1%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%DB%8C-%D9%BE%D8%B1%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86

درخت معرفت‌شناختی راهبرد

یک بینش دیگر کسب شده از تحلیل‌های ما را می‌توان با استفاده از استعاره‌ی کلاسیک درخت دانش ارایه کرد (شکل سه). ما مشاهده می‌کنیم که حوزه‌های قدیمی‌تر، بسیار دیرپاتر، تثبیت شده و آکادمیک همچون روانشناسی، سیاست و جامعه‌شناسی دارای منابع و ریشه‌ی عمیق‌تر در درخت دانش هستند. از منظر تاریخی، تکامل دانش در دانشگاه‌ها، هر چه حوزه‌های کسب و کار محورتر در این حوزه‌های بسیار قدیمی‌تر جریان داشته باشند، حوزه‌های تثبیت شده‌تر یادگیری وجود دارند.

اقتصاد و آمار بسیار دیرپاتر از حوزه‌های حسابداری و بازاریابی هستند و به عنوان بخشی از ساقه و گسترش آن به عنوان بخش جدایی‌ناپذیر این درخت استعاری دانش نشان داده می‌شوند. حسابداری و بازاریابی مرتبط‌تر بوده و به عنوان حوزه‌های برگرفته از راهبردسازی ظاهر می‌شوند. تنها مورد استثنا «مهندسی» است که بیش از یک علم کاربردی جدا از جریان درخت دانش راهبرد و نه برگرفته از آن به نمایش درمی‌آید. با این حال از مهندسی به عنوان بخشی از درخت دانش برای راهبرد و هنگامی که در اصل نیاز به ماهیت کسب و کار وجود دارد، استفاده می‌شود.

 ریشه‌های راهبرد شرقی

آنچه که در این بحث بدان پرداخته نشده و باقی مانده، آن است که حوزه‌ی راهبرد خود منبع ایده‌های شرکت‌ها در فرمول‌بندی راهبرد است. در اینجا در شرق (از جمله ژاپن) مالک – کارآفرینان و مدیران ارشد گرایش به ایده‌های برگرفته شده از ریشه‌های مختلف، حتا اگر نامریی نباشند، دانش دارند. این ریشه‌ها در عمق تاریخ چین فرو می‌روند. گاهی اوقات به مسایل فرهنگی، اسطوره‌ای و شاید حتا گذشته‌ی رازآلود باز می‌گردند. هنوز هم در غرب از چشم‌انداز آنچه را که به عنوان معرفت‌شناسی پنهان برای تفکر راهبردی می‌شناسیم، شناخت زیادی وجود ندارد: به شکل چهار نگاه کنید. 

http://nematibabak.persianblog.ir/post/150/

توانمندسازی مدیران 

یکی از موضوعات اساسی که مدیران در روند تحول سازمانی با آن مواجه اند توانمندسازی کارکنان است (رابینز[1]، 2001). توانمندسازی یک استراتژی سازمانی است که مسئولیت بیشتری جهت تصمیم گیری به کارکنان اعطاء می کند و مشارکت آنان را در کنترل فرآیندهای سازمان افزایش می دهد (گاوین داراجو، دیلی [2]،2004: 72). در تعریف توانمندسازی، عواملی چون انگیزش درونی، ادراک و تعهد، ساختار شغل، انتقال قدرت یا اختیار و تسهیم منابع و اطلاعات به کار رفته است (رابینز، 2001). توانمندسازی رویکردی است که در آن، رهبر کارکنان اجرایی را به عنوان جزء اصلی اثربخشی سازمانی توانمند می کند (هانالد،[3] 1997: 202). برخی صاحبنظــران توانمند سازی کارکنان را مجموعه ای از سیستم ها، روش ها و اقداماتی می دانند که با توجه به هدف های سازمان، قابلیت و شایستگی افراد را در جهت بهبود و افزایش بهره وری‌، بالندگی و رشد و شکوفایی سازمان و نیروی انسانی توسعه می دهند، (پاتریک لاشینگر[4]، 2006: 13). در استراتژی مدیریت سازمانی اگر توانمندسازی کارکنان وجود نداشته باشد، سازمان محکوم به شکست است. بهبود مستمر تنها هنگامی مفهوم پیدا می‌کند که افراد اطلاعات لازم را در اختیار داشته باشند و مورد اعتماد قرار گیرند تا بتوانند از مهارت ها و توانائی های خود استفاده کنند. از دیدگاه ارگانیکی اگرچه توانمندسازی طرز تلقی و ادراک کارکنان درباره نقش خویش در شغل و سازمان است و این کاری نیست که مدیران باید برای کارکنان انجام دهند، اما مـــدیران می توانند بستر و فرصت های لازم برای توانمندتر شدن کارکنان را فراهم آورند (کانگرو کانونجو[5]،1998: 491).

معرفت‌شناسی آینده‌پژوهی: از پوزیتیویسم تا واقع‌گرایی انتقادی

اصطلاح ”معرفت‌شناسی“[1] ریشه در زبان یونانی دارد؛ یونانیان از این اصطلاح برای اشاره به دانش کاملاً قطعی[2] یا به تعبیر خود، معرفت[3]، استفاده می‌کردند و در مقابل، گمانِ صرف را دوکسا[4] می‌نامیدند. فصل حاضر، به طرح این پرسش می‌پردازد که آینده‌پژوهان دانش خود را دربارة گذشته، حال و آینده بر پایة کدامین بنیان‌های فلسفی­ استوار کرده‌اند؟ در این فصل، پس­ از بررسی دیدگاه‌هایی که به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته‌اند، قواعدی کلی برای معرفت‌شناسی آینده‌پژوهی پیشنهاد خواهم داد. معرفت‌شناسی آینده‌پژوهی، در حقیقت، نظریه‌ای معرفتی در باب دعاوی راستینِ مربوط به گذشته و حال، و به ویژه گزاره‌های صدق‌گونه‌ای[5] است که آینده‌پژوهان دربارة آینده مطرح می‌کنند.

آیا مجادلات اخیر در حوزة فلسفة علم که پرسش‌هایی جدی دربارة تلقی استاندارد ـ یا به تعبیر ما، دیدگاه مقبول[6] ـ مطرح ساختند، تأثیری بر آینده‌پژوهی داشته‌اند؟ آینده‌پژوهان تنها به واقعیت‌های گذشته و حال نمی‌پردازند بلکه گزاره‌هایی نیز دربارة آینده‌ ـ ای که وجود ندارد و هیچ شاهدی از آن در دست نیست ـ مطرح می‌سازند؛ حال با توجه به این مسئله، آیا لازم است در فلسفه‌های علم رایج یا در مفروضات علمی پایه، اصلاحاتی صورت داد و اگر چنین است، این اصلاحات کدامند؟

http://nematibabak.persianblog.ir/post/145/

واقع‌گرایی انتقادی

ویژگی‌های واقع‌گرایی انتقادی

در این بخش نیز بر پایة همان مؤلفه‌های نُه‌گانة به کار رفته در تبیین ویژگی‌‌های اصلی پوزیتیوسیم در بخش‌های گذشته، به توصیف واقع‌گرایی انتقادی می‌پردازم. واقع‌گرایی انتقادی، گونه‌ای نظریة معرفتی پساکوهنی یا پساپساپوزیتیوسیتی است که بر پایة آن:

1. علم پیکره‌ای از گزاره‌های عددی یا زبان‌شناختی، دربارة ماهیت واقعیت است؛ افزون بر این، علم توجه به فعالیت‌های دانشمندان، تاریخ علم و نهادهای علمی را نیز در بر می‌گیرد.
2. علم، افزون بر ساختار منطقی و انسجام این گزاره‌ها به سودمندی آن‌ها برای دخل و تصرف در جهان نیز اهمیت می‌دهد؛ دخل و تصرفی که در راستای رسیدن به اهداف بشر صورت می‌پذیرد و فرآیند آگاهانة استفاده از روابط علّیِ شناخته شده در راستای تحقق اهداف مطلوب، از نمونه‌های آن به شمار می‌آید.
3. گرچه بسیاری از جنبه‌های واقعیت برای همیشه فراتر از سطح مشاهده و ادراک بشر باقی خواهند ماند اما علم بر این پیش‌فرض تکیه می‌کند که واقعیتِ جهان، نقشی سرنوشت‌ساز در دستاوردهای علم دارد؛ بشر می‌تواند در قلمرو حواس و ادراک خود، شناختی از حقیقت به دست آورد، هرچند این شناخت غیر مطلق، خلل‌پذیر، مبتنی بر حدس و گمان، مشروط، تصحیح‌پذیر، احتمالی، مبتنی بر قضاوت‌های کیفی و متأثر از پیش‌فرض‌ها(ی پژوهش‌گر) خواهد بود؛ امکان صدور گزاره‌های موجه وجود دارد؛ برخی گزاره‌ها صادق و برخی کاذب هستند و ما اغلب می‌توانیم با توسل به تجربه یا منطق، باور خود را دربارة صدق و کذب گزاره‌ها، تصدیق کنیم؛ و سرانجام، ”منازعات علمی تنها زمانی پایان می­پذیرند که در نهایت سلسله براهینی جدید و قاطع، حقانیت یکی از طرفین را بر همگان آشکار سازند“ (پاپینوآ[1] 15 :1993).

http://nematibabak.persianblog.ir/post/147/