آيين هاي باروري از اسطوره هاي بنيادين بشر است كه بخش قابل توجهي از اساطير جهان را در خود جاي داده است. بن مايه اين آيين ها مبتني بر چرخه سالانه طبيعت ميان خشكي و سرسبزي است. اين مراسم تجسمي آييني از مرگ و سپس باروري طبيعت بود كه آن را در مرگ يا غايب شدن يك ايزد و بازگشت مجدد او تصور مي كردند. در ژرف ساخت داستان هاي شاهنامه فردوسي مي توان بازمانده ها و يا تاثيراتي از آيين هاي باروري را ديد. بررسي ساختار داستان هاي شاهنامه نشان مي دهد كه علاوه بر نمونه شناخته شده «سياوش»، داستان هاي نوذر و كيقباد، رفتن كيخسرو و فرنگيس به سياوش گرد و داستان بيژن و منيژه مبتني بر طرح آيين هاي باروري اند. همچنين، وجود عناصر معناداري در ساختار داستان سيامك و هوشنگ، ارتباط ساختار اين داستان را با آيين هاي باروري نشان مي دهد. تامل در ساختار اسطوره اي متن شاهنامه نشان مي دهد كه توجه به ژرف ساخت اسطوره اي داستان ها از روش هاي مناسب در نقد اصالت متن است.
کلید واژگان :آیین های باروری، شاهنامه، کیومرث، هوشنگ، کیقباد، سیاوش، کیخسرو، بیژن
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک