چکیده :

امروزه برای شناخت عميق ناپايداري›ها و عدم توازن توسعه، رويکردهای نوينی وجود دارد که به عنوان چارچوب انديشه›ای و بسترساز توسعه متوازن و پايدار محلی و منطقهای عمل می‌کنند. رويکرد نهادگرای توسعه منطقهای يکی از جديدترين اين رويکردهاست که ضمن به نقد کشيدن بسياری از پارادايمهای قبلی توسعه منطقهای، مسيرهای تازهای را در اين زمينه معرفی ميکند. در اين راستا سئوال راهبردی مقاله اين است که «از ديدگاه رويکرد نهادی، علت اصلی شکست سياستهای توسعه منطقهای و تداوم نابرابريهای منطقهای در ايران چيست»؟ برای پاسخ به اين سئوال از روش کيفی و مطالعات اسنادی استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد که از نظر شاخصهای اصلی رويکرد نهادی، سياستهای توسعه منطقهای در ايران نتوانسته است به رغم چندين دهه تجربه، به اموری همچون شناخت ظرفيتهای اجتماعی، اقتصادی و محيطی محلی و منطقهای، تقويت رهبری منطقهای، طراحی سياستهای مبتنی بر شرايط محلی، مديريت محلی و منطقهای و مشارکت عوامل منطقهای بپردازد. علاوه بر آن، کاستی در تعريف مشخص از منطقه و توسعه منطقهای، وجود ساختارهای متمرکز تصميمگيری و اجرايی، بيتوجهی به روشهای نوين توسعه منطقهای همچون توسعه دانش، ارتقاء يادگيری، توسعه اقتصاد اجتماعی و کارآفرينی در سطح محلّی و در نهايت فراهم نشدن بسترهای مناسب برای حکمروايی منطقهای از دلايل اصلی شکست سياست›های توسعه منطقه›ای در ايران از منظر رويکرد نهادی هستند.

کلید واژگان :

آسیب شناسی، رویکرد نهادی، سیاست، توسعه منطقه ای، ایران



ارزش ریالی : 500000 ریال
دریافت مقاله
با پرداخت الکترونیک