در معارف شيعی، دعا يکی از مهمترين متون شناخته شده است، چرا که رابطی پويا بين خالق و مخلوق به شمار می آيد؛ ويکی از والاترين نمونه های نيايش صحيفه سجاديه می باشد. شرايط بعد از قيام عاشورا موجب شد امام سجاد عليه السلام روش ديگری برای انتقال آموزه های خود پيش گيرد، ودست به آفرينش هنری والايي زد. اينکه حضرت به منظور درک بهتر وتأثير بيشتر اين آموزه ها در ذهن مخاطب ومهمتر از آن ماندگار شدن اين معارف در طول تاريخ چه روشی را در پيش گرفت، از جمله مسائلی است که اين مقاله در پي آن است. بررسی سبک شناسی دعای مکارم الاخلاق به عنوان نمونه ای از این کتاب شريف ما را به لايه های پنهان وتأثير گذار اين سخن رهنمون می سازد. دقت در آواها وموسیقی به کار رفته در بندهای این دعا، گزینش اسلوب-های نحوی و صرفی متناسب با غرض و هدف مورد نظر مانند افعل تفضیل که نشان دهنده کمال خواهی است از دیگر امتیازات این دعاست؛ امام در محور جانشيني دست به گزينش مفاهيم و واژه هایی زده که با محتوا هماهنگی کامل دارد، به طوري که جايگزين کردن واژه ای ديگر امکانپذير نيست. مهمترین ویژگی سبکی این دعا تکرار است که در قالب تکرار الفاظ، معاني وجملات پديدار مي شود. این مقاله به باز خوانی دعای"مکارم الاخلاق" از دريچه ای جديد مي پردازد و آنرا بر اساس روش تحليلي توصيفي مورد بررسی قرار مي دهد؛ تا نشان دهد که امام از همه عوامل موسيقایی مانند سجع وجناس وتضاد بهره گرفته تا به ماندگار شدن تعاليمش کمک کند، ضمن اينکه ساختار شکنی ها در حوزه صرف ونحو باعث شده که مخاطب ناگهان با هنجار گريزی روبرو شده، واز درک اين پديده احساس لذت کند.
کلید واژگان :سبک شناسی، صحیفۀ سجادیه، امام سجاد (ع)، دعای مکارم الاخلاق
ارزش ریالی : 1200000 ریال
با پرداخت الکترونیک