شعر فارسی در دوران معاصر، جریانهای متفاوت و متنوعی را پشت سر گذاشته است. یکی از این جریانهای نوآیین، شعر پست مدرن فارسی است که بویژه از آغاز دهۀ هفتاد مطرح شده است. این نوع شعر که با نگاهی به تحولات غربی در ایران پدیدار شده، اگرچه در ادامۀ نوآوریهای شعر دهه های قبل میباشد، ویژگیهایی دارد که آنرا از شعر دوره¬های پیش متمایز و مشخّص میکند. در واقع شعر پست¬مدرن هم از نظر فرم و زبان، هم از نظر محتوا و هم از نظر تصویر و سبک ادبی در تقابل کامل با سنّت کلاسیک شعر فارسی است. بهمین دلیل مورد انتقاد بسیاری از محققان واقع شده است. در این جستار سعی شده است با بررسی سبکی در سه سطح زبانی، محتوایی و ادبی، ضعفها و قوّتهای این نوع شعر مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. نتیجه بیانگر این است که عدم توجه به معنا و معناگریزی در حوزۀ محتوا، توجه افراطی به زبان و ناهنجاریها و اختلالات زبانی در حوزۀ زبان و عدم استفاده از تصویر در حوزۀ ادبی از ویژگیهای این اشعار است. بهمین دلیل این جریان، با ذوق و سلیقۀ ایرانیانی که به بروز عناصر فوق در شعر اعتقادی راسخ دارند، تناسب و همخوانی ندارد.
کلید واژگان :شعر پست مدرن، سبک، تصویر، معنا، زبان.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک