مقايسه روش تعيين حساسيت ديسك ديفيوژن و واكنش زنجيره اي پليمراز براي شناسايي استافيلوكوكوس مقاوم به متي سيلين

زمينه و هدف: استافيلوکوکوس آرئوس (SA) يکي از عوامل بيماريزاي مهم در عفونتهاي بيمارستاني و خارج بيمارستاني مي باشد. ظهور سويه هاي استاف اورئوس مقاوم به آنتي بيوتيک هاي مختلف به ويژه سويه هاي SA مقاوم به متي سيلين (MRSA) مشکلات فراواني در درمان عفونت هاي حاصل از ارگانيسم هاي SA ايجاد کرده است. تعيين الگوي مقاومت آنتي بيوتيکي و دانستن الگوي منطقه اي مقاومت براي درمان مناسب عفونت هاي MRSA و جلوگيري از گسترش سويه هاي مقاوم بسيار ضروري است. روش بررسي: در اين مطالعه مقاومت آنتي بيوتيکي 338 سويه SA جدا شده از نمونه هاي باليني مختلف با روش DAD، حداقل غلظت ممانعت کنندگي (MIC) و PCR بررسي شده است. يافته ها: در روش DAD، (160.338) 47% از سويه هاي SA نسبت به اگزاسيلين مقاوم بودند و کمترين مقاومت نسبت به ونکومايسين (20.338) 6% بود. در روش PCR (162.338) 48% از سويه ها حاوي ژن mecA بودند. MIC اگزاسيلين در 93% از سويه ها بيش از 256 ميکرو گرم بر ميلي ليتر بود. سويه هاي MRSA مقاومت بالايي به آنتي بيوتيک هاي جنتامايسين (40.5%)، اريترومايسين (40%) و سيپروفلوکساسين (38%) داشتند ولي سويه هاي MSSA مقاومت بيشتري نسبت به آنتي بيوتيک هاي ونکومايسين (5%) و اريترومايسين (3.5%) داشتند. نتيجه گيري: انتخاب آنتي بيوتيک مناسب به منظور درمان صحيح عفونت هاي SA و جلوگيري از بروز مقاومت به آنتي بيوتيک هاي موثر بر عليه سويه هاي SA حايز اهميت فراوان است. همچنين تعيين دقيق الگوي مقاومت آنتي بيوتيکي نيازمند مطالعه گسترده تر با نمونه هاي بيشتر و مراکز درماني مختلف مي باشد.

PCR, DAD, MRSA