چون خلافت پيامبر (ص) بلافاصله به امام علی(ع) نرسيد و ميان دو معصوم فاصله ای نزديک به ربع قرن در حکومت ايجاد شد، خلافت و حکومت آنگاه که به امام علی(ع) رسيد، از مسير درستش به درآمده بود و برقراری حق از جانب ايشان، مخالفان را به جنگ و رويارويي با وي کشانيد. شيوة امام علی(ع) در اين هنگام بيشتر دفاعی و مبتنی بر آگاهی بخشی به مردم و زنده کردن روح انسانی و ايمان به خدا در مردم و حتی مخالفان (بنی‌امیه، خوارج و اصحاب جمل) است. سفارش های آن حضرت به حاكماني كه خود مي گماشت در مورد رعايت احوال مردم، مدارا و گذشتی که نسبت به مخالفان شکست خورده روا می داشت، عملکرد خداجويانۀ حق مدار و هدايتگریِ قدرتمندانه ای که به همراه آگاهی بخشی به شاميان و اُمرای آنان بود، بيانگر سياست¬هاي آن حضرت در برابر مخالفان مي باشند. اين مقاله در صدد است با مطالعة زندگي امام علي(ع)، به تبيين نگرش آن حضرت به معارضان و دشمنان و نشان دادن جايگاه آنان در انديشة سياسي ايشان بپردازد.
کلید واژگان :امام علی(ع)، نهج‌البلاغه، حکومت، سياست دفاعی، معارضان
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک