برنامه ریزی و آمایش سرزمین در برنامه توسعه ملی

آنچه در محافل برنامه ريزي توسعه ايران به نام«آمايش سرزمين» شناخته مي شود مفهوم نه چندان بومي شده است از يك روش تكويني برنامه ريزي توسعه ملي در دوره دوم بازسازي اروپا پس از جنگ جهاني دوم است.در سال هاي اوليه بازسازي اروپا، دولت هاي اروپايي دريافتند كه كاربرد شيوه هاي برنامه ريزي سوسياليستي كه خاستگاه عمده آنها اتحاد جماهير شوروي بود پاسخگوي نيازمندي هاي توسعه اي مناسب براي جوامع باز غربي نيست.آمايش سرزمين كه تلفيقي از سه علم جغرافيا ،اقتصاد و جامعه شناسي است شامل اقدامات ساماندهي و نظام بخشي به فضاي طبيعي اجتماعي اقتصادي و ملي است.در واقع آمايش سرزمين با توجه به عامل انسان،محيط و منابع،نحوه استفاده بهينه از منابع و امكانات و چگونگي استقرار انسانها در فعاليت ها را در فضاي جغرافيايي ملي و منطقه اي سامان مي دهد. منظور از آمايش سرزمين رسيدن به مطلوبترين توزيع ممكن جمعيت،توسط بهترين شكل توزيع فعاليت هاي اقتصادي اجتماعي در پهنه سرزمين است كه امكان ارائه چهارچوب هاي توسعه را داراست و مي تواند مبنا و پايه اصلي در تهيه برنامه هاي توسعه منطقه اي يا استاني باشد.

آمایش،برنامه ریزی، بنیان سیاسی و اقتصادی