استقرار توسعه پایدار در آموزش عالی ضرورت داناسازی و تواناسازی

نظام های آموزش عالی به عنوان بارزترین نمود سرمایه گذاری نیروی انسانی در زمینه شکوفایی در جامعه نقش اصلی را بر عهده دارند. امروزه این نظام ها سهم قابل توجه ای از بودجه هر کشور رابه خود اختصاص داده اند و با توجه به اهمیت و نقش آن در ابعاد اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و سیاسی جامعه ضروری است ، در جهت توسعه پایدار نظام های آموزشی اقدامات اساسی صورت گیرد و از هدر رفتن سرمایه های انسانی و مادی جلوگیری شود. لذا هدف از پژوهش حاضر استقرار توسعه پایدار در آموزش عالی ضرورت داناسازی و تواناسازی است . اطلاعات جمع آوری شده نشان می دهد توسعه آموزش در همه سطوح به خصوص در آموزش عالی با استقرار یک نظام تحقیق ، عملی نمی شود پس اساسا سرمایه دانش از سرمایه تولید بسیار مهمتر است . نخستین گام در جهت ورود به جریان توسعه پایدار ، فراهم سازی زمینه های فکری و فرهنگی آن است ، که عمده ترین راهکار برای شکل گیری توسعه پایدار ، ایجاد بستر مناسب برای آموزش آن به نسل جدید جامعه است . با توجه به مسئله توسعه پایدار و ضرورت برخورداری آموزش عالی از یک رشد و توسعه پایدار هم زمان با رشد جهانی ، این موضوع محقق نمی شود مگر با پرورش نسلی کارآمد که بتوانند رشد و توسعه را در همه زمینه ها به صورت پایدار و هم زمان با نیازهای جامعه پیش برند. در این مقاله به این مهم پرداخته می شود که مراکزآموزش عالي فقط در صورتي قادر به حفظ جايگاه و ايفاء نقش اساسي خود هستند که اهميت و ضرورت باز انديشي ، باز سازي و باز آفريني را در مقابله با مسائل پيش روي درک نموده، به دنبال کاربست راهبردهاي بخردانه ي اثربخش باشند.

توسعه پایدار، آموزش عالی، باز اندیشی، باز سازی، بازآفرینی