بررسی ضوابط حقوقی- زیست محیطی در قراردادهای نفتی

اصطلاح « قراردادهای نفتی» معمولاً ناظر بر قراردادهای بالادستی معینی است که بین شرکت ملی نفت یا کارفرما از یک طرف و شرکت های نفتی بین المللی یا پیمانکاران از طرف دیگر برای انجام عملیات بالادستی از جمله اکتشاف، توسعه و بهره برداری منعقد می شود. حسب نوع قرارداد، مذاکره قراردادهای نفتی ممکن است ماه ها بلکه سال ها به طول انجامد.بسیاری از این قراردادها امروزه به صورت تیپ و استاندارد در آمده، در بخشهای گوناگون صنعت مورد استفاده قرار می گیرند. (Timothy,2003:281). در قراردادهای اولیه نفتی مثل قراردادهای امتیازی نیمه اول قرن بیستم اشاره ای به محیط زیست نشده است، تنها در ماده 12 قرارداد امتیازی 1933 تکلیف کلی کمپانی به استفاده از آخرین فناوری دنیا مقرر شده است. در قرارداد کنسرسیوم و سایر قراردادهای نفتی قبل از انقلاب نیز به الزام شرکتهای نفتی به رعایت ملاحظات زیست محیطی تصریحی نشده است، اما شرکتها ملزم به انجام عملیات نفتی با روش خوب صنعت شده اند. در قراردادهای بیع متقابل بعد از انقلاب اسلامی، رعایت ضوابط زیست محیطی پیش بینی شده است. در جمهوری اسلامی ایران، براساس مصوبه شورایعالی حفاظت محیط زیست (1390) مجریان پروژه های نامبرده شده در مصوبه موظفند به همراه گزارش امکان سنجی ومکان یابی نسبت به تهیه گزارش ارزیابی اثرات زیست محیطی اقدام کنند. حوزه فعالیت برخی از این پروژه ها عبارتند از: پالایشگاه درهر مقیاس، پتروشیمی در هر مقیاس، طرح های خطوط نفت و گاز، طرح های سکوهای نفتی، طرحهای ذخیره گاه های نفتی، طراح های احداث و بهره برداری از میادین نفت و گاز جدید با بیش از 10 حلقه چاه و همچنین طرحهای توسعه میادین نفت و گاز موجود در صورتی که بعد از توسعه تعداد چاهها به بیش از 10حلقه برسد.

محیط زیست ، حقوق ، قرارداد ، نفت ، ارزیابی.