سنجش و تحلیل توسعه روستایی در مناطق مرزی ( استان سیستان و بلوچستان)

بهره جستن از روش هاي کمي در جهت سطح بندي و سازماندهی فضایی- مکانی سکونتگاه های روستایی، ضمن کمک به شناخت ميزان نابرابري ها و محرومیت ها، موجب برنامه ريزي و کاهش شکاف هاي درون منطقه ای و نیل به توسعه متعادل می گردد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح¬بندی توسعه در مناطق روستایی استان سیستان بلوچستان، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص ارتباطی، آموزشی و فرهنگی- مذهبی براي 7 شهرستان که بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخای گردیده¬اند با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای ExcelوSpss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعه یافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه خدمات و امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان گردیده است. بطوری که در شاخص های آموزشی شهرستان نیک شهر با 27/0 توسعه یافته ترین مناطق روستایی و شهرستان زاهدان با 83/0 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان به خود اختصاص داده اند. در شاخص های مذهبی فرهنگی روستاهای شهرستان زابل با 02/0 توسعه یافته و شهرستان ایرانشهر با 78/0 کمترین میزان توسعه را دارا بوده اند. در شاخص ارتباطی نیز مناطق روستایی شهرستان زابل با 36/0 توسعه یافته و مناطق روستایی زاهدان با 86/0 کمترین میزان توسعه را داشته اند. نتایج همچنین نشان می دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های ارتباطی و آموزشی در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان بسیار مشهود است.

توسعه روستایی، مناطق مرزی، استان سیستان و بلوچستان، تاکسونومی عددی