استفاده ی مجدد از رواناب های سطحی

گسترش و صنعتی شدن شهرها در پی مدرنیزاسیون، در عین آسیب جدی به منابع آب نیاز شدید به آب را در مصارف غیر کشاورزی به دنبال داشت. شهرهای بزرگ با مصرف سیری ناپذیر آب های طبیعت تنها به تولید فاضلاب های شهری به عنوان خروجی شان می پردازند و در این بین شاید موضوعی که برای بسیاری غیر قابل درک باشد امکان تأمین آب در مصارف شهری از سطح شهرها و بدون وابستگی به منابع آب زیرزمینی و رودخانه ها می باشد. استفاده ی مجدد و بهینه از رواناب های سطحی به عنوان گامی در جهت جلوگیری از اسراف آب، تأمین آب مورد نیاز شهرها، جلوگیری از سیلاب ها، زیباسازی شهرها و ... می تواند موجب حیات آب های سطحی شود؛ این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی در پی بررسی و ارزیابی چگونگی استفاده بهینه از رواناب های سطحی در شهرها می باشد که امکان پذیری این مهم با بررسی های صورت گرفته اثبات و راهکارهای نهایی ارائه شده است که در این بین به نظر می‌رسد که هریک از این راهکارها به تنهایی قادر به امکان پذیر کردن استفاده ی مجدد و بهینه از رواناب های سطحی نبوده و بایستی با ترکیب نمودن آن‌ها، بهینه‌ترین وضعیت که بالاترین اثربخشی را در کنترل حجم رواناب و کیفیت آن داشته باشد، با توجه به وضعیت کلان‌شهرهای ایران و درنظر گرفتن ملاحظات اقتصادی برای آن پیشنهاد نمود.

رواناب سطحی، روش بهینه، مصارف آب شهری، استفاده مجدد، سیلاب