تغییر شرایط جهان و تلاش برای تامین نیازها و حداکثر بهروری از منابع کمیاب از طریق صنایع و کسب و کارها ، همواره از اهداف اصلی انسان ها برای بقا و ضرورت بهره گیری از علم بوده است. از طرفی دیگر، پایین بودن میزان خلاقیت و نوآوری و ضعف فناوری بنگاه‌های اقتصادی یکی از نقاط ضعف اقتصاد کشور است. این پژوهش توصیفی درصدد است با ارائه الگویی کارآمد، بر تعامل بین دانشگاه ها و مراکز علمی و صنعت بیافزاید و دانشجویان و بنیه های علمی کشور و صنایع و نهادهای تولیدی را برای تعامل بیشتر تشویق کند. یافته ها حاکی است مدل‌ها و الگوهای مدیریتی متناسب با شرایط هر کشور و ملتی تدوین می‌گردند و لزوماً یک الگوی موفق در یک جامعه برای جامعه‌ی دیگری که از مبانی و اصول فرهنگی متفاوتی برخوردار است، کارآیی ندارد. نتایج نشان می دهد در شرایط تحریم و رقابت جهانی، بهره گیری از الگوهای بومی برای تقویت تعامل این دو حوزه ضروری است. دانشگاه نیروهای متخصص را تحویل صنعت می دهد و تولید و و اقتصاد و رشد و شکوفایی مستمر را تضمین می کند و صنعت و کار نیز امنیت اقتصادی و روحی و جسمی افراد در اجتماع را تضمین می نماید.
کلید واژگان :
الگوی تعامل صنعت و دانشگاه، اقتصاد دانش بنیان،دانشگاه و تحقق رشد و توسعه صنایع، صنایع و تحقق رشد و شکوفایی سرمایه های انسانی و فکری.
