بررسی ویژگی های تکنولوژیکی ارقام مختلف چغندرقند مناطق مختلف استان همدان

کیفیت در چغندر قند توسط معیارهایی تعیین می شود که مهمترین آن ها عبارتند از: درصد قند ناخالص، درصد قند قابل استحصال، خلوص شربت، میزان عناصر نیتروژن، سدیم و پتاسیم، قند ملاس و آلکالیته. ارزيابي ميزان ناخالصي هاي موجود در نمونه هاي چغندرقند مؤيد اين نكته مي باشد كه با افزايش درصد قند ميزان ناخالصي های پتاسيم، سديم و نيتروژن كاهش می یابد. با توجه به اينكه ميزان شكر قابل استحصال به مواد غيرقندي بستگي دارد، بايد ميزان ناخالصي ها و از جمله پتاسيم و سديم را در نظر گرفت. افزايش كيفيت تكنولوژيكي محصول چغندرقند از طريق بالا بردن درصد قند و كاهش مواد غيرقندي و از جمله پتاسيم و سديم صورت ميگيرد زيرا افزايش اين ناخالصي ها، با جلوگيري از كريستاليزه شدن ساكارز، قابليت استحصال قند را كاهش داده و موجب افزايش ميزان ملاس توليدي مي شود. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد که بین ارقام برای صفات بزرگترین قطر ریشه چغندرقند و سدیم در سطح احتمال 5 درصد اختلاف معنی داری وجود دارد. مشاهدات نشان داد که بیشترین همبستگی مثبت و معنی دار به درصد قند قابل استحصال با صفت درصد قند ناخالص(0.979) تعلق داشت و با ضریب استحصال شکر(0.863) همبستگی مثبت و معنی دار داشت. همچنین درصد قند خالص با میزان سدیم ریشه(0.612-) همبستگی منفی و معنی دار و با سایر صفات مورد اندازه گیری همبستگی منفی داشت. همچنین طبق مشاهدات، قند ملاس با میزان سدیم ریشه(0.818)، پتاسیم(0.713) و نیتروژن(0.640) همبستگی مثبت و معنی دار داشته و با صفات درصد قند خالص(0.484-)، ناخالص(0.295-) و ضریب استحصال شکر(0.845-) همبستگی منفی و معنی دار داشت.

قند قابل استحصال، ضریب، استحصال شکر، کیفیت تکنولوژیکی، ناخالصی